برخى از انديشمندان اجتماعى و سياسى غرب نيز اذعان دارند كه بشر توانايى تدوين قانون صحيح را ندارد. ژان ژاك روسو در فصل هفتم كتاب قرارداد اجتماعى مى‌نويسد:

«براى كشف بهترين قوانينى كه به درد ملل بخورد يك عقل كامل لازم است كه تمام شهوات انسانى را ببيند ولى خود هيچ حس نكند. با طبيعت هيچ رابطه‌اى نداشته باشد ولى آن را كاملًا بشناسد. سعادت او مربوط به ما نباشد ولى حاضر بشود به سعادت ما كمك كند ...

بنابر آنچه گفته شد فقط خدايان مى‌توانند چنان‌كه شايد و بايد براى مردم قانون بياورند».[1]

بنابراين براى آنكه قانونى بتواند سعادت اخروى افراد جامعه را نيز ملاحظه نمايد، بايد به قانونگذار اصلى كه خالق تمام هستى و از جمله افراد بشر است، رجوع شود. خالقى كه آفريدگار انسان است و از تمام ابعاد وجودى انسان آگاهى و شناخت كامل دارد.

2- 2- 4) بينش توحيدى درباره قانون‌

در بينش اسلامى و توحيدى حق قانونگذارى از آن خداوند متعال است كه خالق ربّ تمام هستى مى‌باشد. يكى از اصول مسلّم و محكم در دين اسلام و اديان الهى، اصل توحيد است كه هر فرد موّحدى لازم است به آن معتقد باشد. توحيد خود داراى مراتبى مى‌باشد كه اشاره به برخى از مراتب آن براى اثبات مطلب لازم است.

توحيد در ذات: بدين معنى كه تنها يك واجب‌الوجود در عالم‌هستى وجود دارد و آن خداوند متعال است. اوست كه وجودش ذاتا ضرورى است و در وجود خود نيازى به موجودى ديگر ندارد و بر عكس ساير موجودات وجودشان از سوى خداوند افاضه مى‌شود.

توحيد در عبادت: مقصود اين‌است كه تنها خداوند شايسته مقام‌

[1] - ژان ژاك روسو، قراداد اجتماعى، ص 81.