پرستش و عبادت است. انسان در مقابل كسى به عبادت مى‌پردازد كه وجود و تمام هستى‌اش از اوست و لا غير. بنابراين بندگى و كرنش در مقابل غير خداوند كه در وجود و بقاى انسان تأثيرى‌ندارند، جايز نيست.

كلمه «

لا اللّهَ الّا اللّه؛

معبودى جز خداوند وجود ندارد»[1] بالاترين صراحت را در توحيد رد عبادى دارد و هر گونه عبادت و پرستش غير خدا را نفى و نهى مى‌نمايد. آيات زيادى دال بر اين مطلب وجود دارد؛ از جمله: «

وَاعْبُدُوااللّه وَ لاتُشْرِكُوا بِهِ شَيْئا؛

خدا را عبادت كنيد و چيزى را شريك او قرار ندهيد».[2]

اين آيه دلالت مى‌كند كه عبادت فقط بايد براى خداوند انجام گيرد و اوست كه شايسته پرستش است و نبايد در كنار خداوند، غير خدا عبادت شود؛ چرا كه اين كار شرك به خداوند متعال است.

توحيد در خالقيّت: مراد از اين مرتبه توحيد اين است كه خالق تمام موجوداتِ عالم هستى، تنها خداوند متعال است و اوست كه قادر و توانا بر آفرينش عالم هستى و همه پديده‌هاست. چنان كه قرآن مى‌فرمايد:

«اى پيامبر بگو: تنها خدا خالق همه پديده‌ها و مخلوقات است‌».[3]

بنا بر توحيد خالقيّت، تنها خالق هستى، خداوند است. هموست كه تمام هستى و آنچه در آن است از جمله انسانها را آفريده است.

توحيد در ربوبيّت: ربّ به‌كسى اطلاق‌مى‌شود كه مالك و صاحب‌اختيار كسى ياچيزى باشد، به‌گونه‌اى‌كه بتواند بدون‌اجازه‌غير در مملوك ومربوب خويش دخالت و تصرّف كند. «ربّ‌الابل» يا «ربّ‌الدّار» به‌كسى اطلاق مى‌شود كه تدبير و اداره امور مربوط به شتر يا خانه بر عهده اوست.

توحيد در ربوبيّت به اين معناست كه تنها خداوند مالك حقيقى تمام موجودات است و اوست كه تدبير امور آنها را بر عهده دارد و بدون لزومِ اجازه‌اى از غير، مى‌تواند در امور آنها تصرّف كند.

[1] - سوره صافات، آيه 35.

[2] - سوره نسا، آيه 36.

[3] - سوره رعد، آيه 16.