تمام پيامبران با ارائه برنامه‌اى جامع، آزادسازى‌انسان از تمام زنجيرهاى اسارت بوده است؛ آزادى از اسارت هوى و هوس، حاكمان طاغوت، خرافات و آداب و رسوم غلط و ... چنان كه قرآن كريم مى‌فرمايد:

«... وَ يَضَعُ عَنْهُمْ اصْرَهُمْ وَ الْاغلالَ الَّتى كانَتْ عَلَيْهِمْ؛ وبارهاى سنگين و غل و زنجيرهايى كه بر گردنشان بود از (دوش آنها) بر مى‌دارد.»[1]

5- 5) برقرارى عدالت اجتماعى‌

انسان موجودى اجتماعى است و در جامعه زندگى مى‌كند، حال يا به خاطر ضرورت و نياز و يا به لحاظ طبيعت انسان. يك جامعه لازم است داراى شرايطى باشد كه هم باعث حفظ نسل بشر شود و هم زمينه رشد و تعالى انسان را فراهم كند.

يكى از شرايط و صفات جامعه متعالى، وجود عدالت در بين افراد جامعه است. از اقسام عدالت مى‌توان به عدالت معيشتى و اقتصادى، عدالت قضايى و عدالت سياسى اشاره كرد.

جامعه بى عدالت در ابعاد مختلف آن دچار تبعيض بين افراد شده و از رشد و تعالى آنان جلوگيرى مى‌كند. در بى عدالتى اقتصادى، عده كمى امكانات عظيمى از جامعه را در دست مى‌گيرند و بيشتر مردم از كمترين امكانات و خدمات بى بهره مى‌مانند. در بى عدالتى قضايى، افرادى هميشه حكم ناحق را به نفع خود تحكيم مى‌كنند و در نتيجه حقوق عدّه‌اى را پايمال مى‌كنند. در بى عدالتى سياسى و غير آن نيز به همين منوال، عرصه سياست و غير آن هميشه متعلق به افرادى خاص است.

برقرارى عدالت آن قدر مهم است كه فلاسفه براى اثبات نبوّت، متوسل به اصل برقرارى عدالت اجتماعى شده‌اند.[2]

[1] - سوره اعراف، آيه 157.

[2] - براى بررسى نظريه فلاسفه درباره نبوّت ر. ك. به: ابن سينا، الالهيات من شفا، صص 442- 441؛ ملاصدرا، ترجمه و تفسير الشواهد الربوبيه، صص 360- 359.