صدور دستور (Command power)، تهديد و اجبار (Coercion)، مشوق‌هاى اقتصادى (economic inducement)، تنظيم اولويت‌ها (agenda sitting)، جاذبه خالص (pure attraction) و متقاعد كردن (co -optiv power) .

منابع قدرت نرم در ارتباط با متقاعد كردن بوده و به انتهاى طيف رفتار متمايل است در حالى‌كه منابع قدرت سخت معمولًا با رفتار دستورى هم پيوند مى‌شوند.

جوزف ناى در تعريف قدرت نرم و تفاوت آن با قدرت سخت اينگونه مى‌گويد[1]:

همه ما با قدرت سخت آشنا هستيم. ما مى‌دانيم كه نيروى نظامى و اقتصادى ممكن است باعث شود ديگران مواضع خود را تغيير دهند. قدرت سخت مى‌تواند بر پاداش (هويج) و يا تهديد (چماق) متكى باشد. اما گاهى اوقات شما مى‌توانيد بدون استفاده از تهديد يا پاداشى محسوس به نتايج مورد نظرتان دست يابيد. راه غيرمستقيم به‌دست آوردن خواسته‌هايتان را «وجهه دوم قدرت» مى‌نامند. ممكن است كه يك كشور به نتايج مورد نظرش در امور سياسى جهان دست پيدا كند، فقط بدين دليل كه كشورهاى ديگر، ارزش‌هايش را تحسين مى‌كنند. آن كشور را الگوى خود قرار مى‌دهند و يا آرزوى رسيدن به آن سطح از رفاه و آزادانديشى را دارند؛ و بدين دلايل خواهان پيروى از آن كشور هستند.

[1] 2. اقتباس از كتاب قدرت نرم نوشته جوزف‌ناى ترجمه آقايان سيد محسن روحانى و مهدى ذوالفقارى و با مقدمه دكتر اصغر افتخارى مى باشد جوزف ناى 1937Nye Joseph S ناشر تهران دانشگاه امام صادق( ع) پزوهشكده مطلعات و تحقيقات بسيج 1387