استقلال همه جانبه و تماميّت ارضى كشور، دفاع از حقوق همه مسلمانان و عدم تعهّد در برابر قدرت‌هاى سلطه‌گر و روابط صلح‌آميز متقابل با دول غيرمحارب استوار است.

در اصل 55 قانون اساسى اعطاى پناهندگى سياسى نيز در چارچوب خاصى تجويز شده است:

دولت جمهورى اسلامى ايران مى‌تواند به كسانى كه پناهندگى سياسى بخواهند پناه دهد، مگر اينكه بر طبق قوانين ايران، خائن و تبهكار شناخته شوند.

و. حقوق اقليّت‌ها

همان‌طور كه قبلًا اشاره نموديم رسول‌خدا در سال اوّل هجرت، ميان مسلمانان عقد اخوّت برقرار كرد و براى برقرارى روابط سالم و همزيستى مسالمت‌آميز، با قبايل يهود در مدينه از جمله: يهود بنى‌النّظير، بنى‌قينقاع، بنى‌قريظه و ...[1] پيمان‌نامه امضا كرد. پيامبر صلى الله عليه و آله از آنان كه در پناه اسلام بودند تعهّد مى‌گرفت كه رفتار خلاف شأن انسانى را در ملأ عام و در مجامع مسلمانان مرتكب نشوند، عقايد، سنّت‌ها و آداب اسلامى را به استهزا نگيرند و به اعمال ضدارزشى مانند: ربا و نكاح با محارم نپردازند.[2] آنها كه در پناه اسلام زندگى مى‌كردند به عنوان «اهل ذمّه» و «معاهد» از بسيارى حقوق اجتماعى برخوردار بودند و در ميان مسلمانان به كسب و كار مى‌پرداختند و در چارچوب پيمان و قانون اهل ذمّه، داراى امنيت و آزادى بودند. آنان ماليات بردرآمد پرداخت نمى‌كردند و فقط سرانه‌اى عادلانه را كه «جزيه» ناميده مى‌شد. در حدّ توان- كه از سوى حاكم اسلامى تعيين مى‌شد- پرداخت مى‌كردند. اين سرانه به ازاى افراد كارآمد، منظور مى‌شد و زنان، از پاافتادگان، پيران و ديوانگان و كودكان را شامل نمى‌شد.[3] جزيه، ماليات عادلانه‌اى است كه حكومت اسلامى از اهل ذمّه و كسانى كه در پناه حكومت اسلامى زندگى مى‌كنند، دريافت مى‌كند.

مسأله توريسم و سير و سياحت‌هاى بين‌المللى كه امروز در جهان مطرح است. در شكل صحيح آن در حكومت اسلامى نيز مطرح است. و پيروان مكتب‌هاى مختلف حق دارند به هر شهر و ديار در قلمرو اسلامى سفر كنند و تمدّن، آداب و رسوم جامعه اسلامى و كردار و رفتار

[1]. سبحانى، جعفر، فروغ ابديّت، ج 1، ص 385.

[2]. نورالثقلين، ج 2، ص 203، بحارالانوار، ج 97، ص 93.

[3]. همان.