كناره‌گيرى از اجتماع پرهيز مى‌داده است، تا آن‌جا كه فرمود:

لاصلوة لمن لايصلّى فى االمسجد مع‌المسلمين إلا لعلّة، ولاغيبة لمن صلّى فى بيته و رغبة عن جماعتنا و من رغب عن جماعة المسلمين سقط عدالته و وجب هجرانه؛[1]

كسى كه به همراه مسلمانان در مسجد، نماز نمى‌گذارد، نمازش كامل نيست، مگر آنكه كناره‌گيرى او براساس عذر شرعى باشد. غيبت كسى كه از توده مردم با ايمان كناره مى‌گيرد و در منزل خود نماز مى‌خواند، جايز است؛ و عادل نيست و كناره‌گيرى از او لازم است.

امام صادق عليه السلام نيز مى‌فرمود:

من خلع جماعة المسلمين قدر شِبرٍ خلع ربقة الايمان من عنقه؛[2]

كسى كه به‌قدر يك وجب از جماعت مردم با ايمان فاصله گيرد، پيمان ايمان خود را بريده است.

ه. آميختگى دين با سياست‌

امام راحل قدس سره هشدار مى‌داد:

اگر كسى دين را از سياست جدا بداند، خدا، رسول و ائمّه معصومين را تكذيب كرده است.[3] ترديدى نيست كه نغمه جدايى دين از سياست از سوى دشمنان اسلام است؛[4] زيرا اسلام دينى است كه با سياست آميخته است.[5] ولايتى كه رسول‌خدا صلى الله عليه و آله در اداره جامعه داشت، بدون ترديد براى ولى فقيه نيز در دوران غيبت، ثابت است‌[6] و اين از مسائل ضرورى و بديهى است.[7] و اين ولايت، همان ولايت رسول‌اللّه است؛[8] زيرا برقرارى نظام سياسى غيراسلامى به معناى ناديده گرفتن بُعد سياسى اسلام است.[9] دخالت در سياست در رأس تعليمات انبيا است.[10]

[1]. سفينةالبحار، ج 1، ص 176، مادّه« جمع».

[2]. همان،

[3]. صحيفه‌نور، ج 20، ص 29- 28.

[4]. ولايت فقيه،( حكومت اسلامى)، ص 23.

[5]. صحيفه‌نور، ج 9، ص 136.

[6]. ولايت فقيه، ص 63 و 172.

[7]. همان.

[8]. صحيفه‌نور، ج 10، ص 27 و 30 و ج 7، ص 58.

[9]. ولايت فقيه، ص 32 و 66.

[10]. صحيفه‌نور، ج 15، ص 144 و 217.