كه رسول‌خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «جبرئيل از قول خداوند متعال فرمود: ولاية على‌بن‌ابيطالب حصنى فمن دخل حصنى امن من عذابى‌».[1]

اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:

از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود: خداى تبارك و تعالى فرمود: امّتى را كه پيرو امامى باشند كه از سوى من مبعوث نشده باشد كيفر مى‌دهم، گرچه در زندگى فردى، اهل عبادت باشند، و رحمت مى‌آورم بر پيروان امام عادلى كه از سوى من آمده باشد، گرچه اهل خطا و لغزش باشند.[2]

از رهنمود فوق به دست مى‌آيد كه روى آوردن به پيشوايان دين و اجراى سياست مورد نظر اسلام داراى اهمّيّت و تقدّس ويژه‌اى در پيشگاه خدا است.

د. حضور در صحنه‌هاى سياسى و پرهيز از جامعه گريزى‌

امام قدس سره به عناوين مختلف، امّت را به دخالت در سرنوشت كشور تشويق مى‌كرد و از انزوا و جامعه‌گريزى برحذر مى‌داشت؛

وصيّت من به ملّت شريف آن است كه در تمام انتخابات، چه انتخابات رييس جمهور و چه نمايندگان مجلس شوراى اسلامى و چه انتخاب خبرگان براى تعيين شوراى رهبرى يا رهبر، در صحنه باشند ... و چه بسا كه در بعض مقاطع، عدم حضور و مسامحه، گناهى باشد كه در رأس گناهان كبيره است.[3]

الفت يا عزلت‌

برخى افراد احاديث مربوط به «عزلت» را به‌عنوان توجيه گوشه‌نشينى‌هاى بى‌هدف و احياناً فسادانگيز خود به رخ ديگران مى‌كشند. اينان بر اين باورند كه اسلام دين عزلت است؛ در حالى كه اسلام اصالت را از آنِ زندگى اجتماعى مى‌داند و گواه بر اين حقيقت، وجود احكامى چون: نماز جماعت، نماز جمعه، حجّ و نيز آدابى چون: دستگيرى از ديگران، صله‌رحم و اهتمام به امور مسلمانان است. از سوى ديگر «حق نظارت» براى آحاد مسلمانان در حكم «امر به معروف و نهى از منكر» به خوبى جلوه‌گر است. با اين وجود آيا مى‌توان گفت نظر اسلام، تك‌زيستى و گريز از زندگى اجتماعى است؟ در سيره عملى رسول‌خدا صلى الله عليه و آله نيز مى‌بينيم كه ايشان همگان را به اتّحاد انسجام اجتماعى و اخوّت دعوت مى‌كرده و از تفرّق، انزوا و

[1]. حسكانى، شواهد التنزيل، ج 1، ص 170، ذيل آيه« واعتصموا بحبل‌اللّه».

[2]. بحارالانوار، ج 36، ص 337.

[3]. وصيّت‌نامه، ص 19- 18، سطر 8- 31.