فرعون‌هاى عصر خود كم و بيش در پس پرده قرار داشته است و تنها در دوران پربار امام باقر عليه السلام و به ويژه در دوران نورانى امام صادق عليه السلام بر اثر تخاصم ميان دو گروه اهريمنى بنى‌اميّه و بنى عبّاس، فرصتى طلايى پيش آمد و امام توانست به تربيت دانشمندان فرزانه فراوانى دست يازد و از اين راه به نشر حقايق اهل‌بيت و انتشار فرهنگ وحى بپردازد. تأليف صدها كتب و انتشار هزاران حديث و تربيت هزاران انسان پاكباز از بركات وجود امام صادق عليه السلام است. پس از او باز هم ظلمت گريبان‌گير جامعه شد و امامان معصوم زير نظر طاغوت‌هاى زمان خود قرار گرفتند. بنابراين از آنجا كه عمده‌ترين معارف الهى و ولايى شيعه با تلاش امام جعفر صادق عليه السلام تبيين و تثبيت شد، شيعه اثنى عشرى را «جعفرى» نيز مى‌خوانند.

ج. منجى جهان‌

امام زنده و ناظر بر امور

در وصيّت‌نامه سياسى- الهى حضرت امام اين جمله به چشم مى‌خورد:

ما مفتخريم كه ائمه معصومين از على‌بن‌ابيطالب گرفته تا منجى بشر، حضرت مهدى صاحب زمان عليهم آلاف التحيّات و السلام كه به قدرت خداوند قادر، زنده و ناظر امور است، ائمه ما هستند.[1]

در اين بيان، سخن از «امام منتظر» به‌عنوان «منجى بشر» است؛ امامى كه به قدرت الهى «زنده» است و بر امور جهان نظارت دارد؛ همو كه در پس پرده غيبت به سر مى‌برد و به امر خداوند متعال، روزى به طور ناگهانى ظهور مى‌كند.[2]

پيامبر اكرم پس از نزول آيه‌ يا ايُّهاالرَّسُولُ بَلِّغ‌[3] ... در غدير خم، على‌بن‌ابيطالب را به‌عنوان امام بعد از خود به همگان معرفى كرد و در ضمن سخنان خود فرمود:

معاشرالناس ... النور من اللّه فِىَّ ثم فى عَلىٍّ ثم فى‌النسل منه الى القائم المهدى؛[4]

اى مردم! آن نور (حجّت) الهى در من است و پس از من در على‌بن‌ابيطالب عليه السلام و پس از او در نسل او تا قائم (آل محمد) و مهدى (عالم) است.

[1]. همان، سطر 15.

[2]. علّامه امينى، الغدير، ج 2، ص 203 و 355.

[3]. مائده/ 67.

[4]. الغدير، ج 11، ص 216.