درس سوم: تشيّع‌

الف. مؤسّس مذهب شيعه كيست؟

پيامبراكرم صلى الله عليه و آله از راه‌هاى مختلف، امّت را به اطاعت از اميرمؤمنان على عليه السلام در دوران پس از خود فرا مى‌خوانده است. «واقعه غدير» و تعيين حضرت امير عليه السلام به‌عنوان خليفه و امر به اطاعت از او تأييد مكتب حيات‌بخش تشيّع و شيعه اماميّه است.

بنابراين مذهب تشيّع كه مذهب «اثنى عشرى» (دوازده امامى) نيز خوانده مى‌شود، بر اساس دستورهاى اكيد پيامبر صلى الله عليه و آله شكل گرفته و بر اثر گردن نهادن به ولايت اميرمؤمنان على عليه السلام (خليفه پيامبر) پس از رحلت پيامبر تحقّق يافته است. براين اساس، مؤسّس مذهب تشيّع جز شخص پيامبر صلى الله عليه و آله نيست.

ب. مذهب جعفرى‌

حضرت امام قدس سره در اين وصيّت‌نامه با كمال صراحت چنين گفته‌اند:

ما مفتخريم كه مذهب ما جعفرى است كه فقه ما كه درياى بى‌پايان است يكى از آثار اوست و ما مفتخريم به همه ائمه معصومين عليهم صلوات اللّه و متعهّد به پيروى آنانيم.[1] ما مفتخريم كه پيرو مذهبى هستيم كه رسول خدا مؤسّس آن به امر خداوند تعالى بوده.[2]

در كلام حضرت امام قدس سره سخن از مذهب جعفرى است و البتّه شيعه اماميّه، به امامت دوازده امام معصوم كه آخرين آنها زنده و ناظر بر امور ولى غايب است، اعتقاد دارد. راز توجّه شيعه به امام جعفر صادق عليه السلام و شهرت شيعه اماميّه به «مذهب جعفرى» به اين دليل است كه خورشيد وجود هر يك از امامان معصوم ما بر اثر وجود ابرهاى متراكم طاغوت‌ها و

[1]. وصيّت‌نامه، ص 3، سطر 24- 23.

[2]. همان، سطر 9.