الايمان؛[1]

اگر كسى شب را در نماز و روز را روزه‌دار باشد، همه اموال خود را انفاق كند و همه ساله، حجّ به جاى آورد، ولى ولايت ولىّ اللّه را نشناسد (از او پيروى نكند) و همه اعمال خود را مطابق راهنمايى او انجام ندهد، او را در پيشگاه خدا ثوابى نيست و در شمار مؤمنان نخواهد بود.

آرى، عبادت بايد با هدايت و امامت حجّت الهى انجام گيرد. بر اين اساس، در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان عليهما السلام، ايشان هدايت‌گر امّت بوده‌اند و در دوران غيبت، هر كس يا بايد در دين‌شناسى، متخصّص باشد و يا بايد در فروع و احكام فردى از مجتهد جامع‌الشرايط تقليد كند. فلسفه وجودى رساله‌هاى عمليّه نيز جز اين نيست.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در ضمن رهنمود معروف به «حديث ثقلين» اهمّيّت و جاودانگى ولايت را به همگان خاطر نشان ساخته‌اند. مهم‌ترين نكته‌هاى مربوط به «ثقلين» را در مباحث زير پى‌مى‌گيريم.

ب. حديث ثقلين‌

در درس اوّل اشاره كرديم كه امام خمينى قدس سره با مخاطب ساختن گروه‌هاى مختلف ملّت و سفارش آنان به انجام وظايف براى دستيابى به تكامل و استقلال همه جانبه (با توجّه به ارزيابى ابعاد مختلف مسائل سياسى، اجتماعى و فرهنگى ايران و جهان)، انجام وظايف را براى هر كس «عبادت» مى‌دانند و چون پذيرفته شدن عبادت در پيشگاه خدا بدون ولايت ولّى‌اللّه ميسّر نيست، بنابراين حديث ثقلين در آغاز وصيّت‌نامه سياسى- الهى ايشان جاى دارد.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در وصيّت‌نامه معروف خويش به همگان چنين خاطر نشان ساخت.

انّى تارِكُ فيكُمُ الثَّقَلينِ كِتابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتى‌ ...

از ميان شما به سراى ابدى رخت برمى‌بندم و در ميان شما دو چيز گرانمايه به يادگار مى‌گذارم:

قرآن و عترت من، (اين دو هرگز از يكديگر جدا نخواهند شد تا [در قيامت‌] در حوض به من ملحق گردند).

[1]. وسائل الشيعه، ج 1، ص 91.