درس دوم: ولايت‌

الف. اهمّيّت ولايت و امامت‌

بدون ترديد حضرت امام كه مؤيَّد به تأييدهاى الهى بود و نيابت عظماى حضرت بقيةاللّه‌الاعظم- رُوحى لِتُرابِ مَقْدَمِهِ الفِدا- را عهده‌دار بود بهتر مى‌دانست كه اساس كار چيست. او مى‌دانست كه هيچ چيزى به قدر «ولايت» مورد عنايت پروردگار متعال نيست؛ «وَلَمْ يُنادِ بِشَى‌ءٍ كَما نُودِىَ بِالْوِلايَةِ».[1] و نيز مى‌دانست كه «عبادت» بدون «ولايت» مقبول درگاه حضرت احديّت نخواهد بود به گفته شاعر:

علّامه امينى قدس سره در الغدير مى‌نويسد:

در بيانى از امام باقر عليه السلام آمده است:

لو انّ رجلًا قام ليله و صام نهاره و تصدّق بجميع ماله و حجّ جميع دهره و لم يعرف ولاية ولى اللّه فيواليه و يكون جميع اعماله بدلالته اليه، ما كان له على اللّه حقّ فى ثوابه و لاكان من اهل‌

[1]. كلينى، اصول كافى، ج 1، فصل« دعائم الاسلام».

[2]. درباب نقش اعتقاد به امامت معصومان عليهم السلام، اشاره به بخشى از اشعار رياضى‌دان، فيلسوف و فقيه بلند آوازه اسلامى خواجه نصيرالدين طوسى، خالى از لطف نيست.