وصيّت فرمود:

مَنْ اوصى‌ وَ لَمْ يَحْفِ وَ لَمْ يُضارّ كانَ كَمَن تَصدّقَ فى حَياته؛[1]

وصيّت كسى كه به حيف (اسراف) و زيان بازماندگان منجر نشود، به منزله صدقه دادن در راه خداست.

اين گونه وصيّت است كه لزوم عمل به آن را در پى‌دارد و نمى‌توان بر خلاف آن رفتار كرد.

چنان‌كه در قرآن مى‌خوانيم:

فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَ ما سَمِعَهُ فَانَّما اثْمُهُ عَلَى‌الّذين يُبَدِّلونهُ، انَّ اللّهَ سَميعٌ عَليمٌ؛[2]

كسى كه از محتواى وصيّت كسى با خبر است اگر بر خلاف آن عمل كند، گناه‌كار است و خدا شنوا و دانا است.

آيه فوق در صدد اثبات وضعيّت حقوقى وصيّت است.

در برابر وصيّت‌نامه حقوقى، وصاياى اخلاقى قرار دارد. بديهى است كه مخالفت با اين وصايا مشكل آفرين نيست، مثلًا مخالفت با نصايح خيرخواهانه ديگران، عتاب و كيفر حقوقى‌يى را به‌بار نمى‌آورد.

ب. مخاطبان وصيّت‌نامه امام خمينى قدس سره‌

امام قدس سره در سرآغاز وصيّت‌نامه خود تصريح فرموده‌اند كه اين وصيّت‌نامه به گروهى خاص اختصاص ندارد، ايشان اين نكته را چنين خاطر نشان كرده‌اند:

آنچه لازم است تذكّر دهم آن است كه وصيّت سياسى- الهى اين‌جانب اختصاص به ملّت عظيم‌الشأن ايران ندارد، بلكه توصيه به جميع ملل اسلامى و مظلومان جهان از هر ملّت و مذهب مى‌باشد.[3]

به اين مسأله در جاىْ جاى وصيّت‌نامه حضرت امام قدس سره اشاره شده است.

ج. پيش‌گفتار وصيّت‌نامه‌

وصيّت‌نامه سياسى- الهى حضرت امام قدس سره كه «منشور انقلاب»، «صحيفه استقلال»، «زبور حكومت اسلامى» و «صحيفه انقلاب» لقب يافت، كتاب جامعى است كه نكته‌اى را در باب‌

[1]. وسائل‌الشيعه، ج 13، ص 351.

[2]. بقره/ 181.

[3]. همان، ص 6، سطر 10- 9 و صحيفه نور، ج 21، ص 138 و 173.