ناچار روزهاى منى فاصله شود، ولى حتى‌المقدور نبايد جورى كند كه مجبور به فاصله گردد، ولااقل دو روزش بايستى پشت هم باشد كه اگر روز نهم را گرفت واجب است طبق روايت از سيزدهم به بعد سه روز را بگيرد و آن يكى را رها كند.

مسأله 15- اگر به وطنش برنگشت و خواست مدتى بيش از معمول در مكه بماند بايد به اندازه‌رسيدن به وطنش صبر كند و بعداً هفت روز روزه را بگيرد، ولى نبايد از يك ماه بگذرد، و چنان‌چه وسائل سفر مختلف است وسيله‌اى كه او تصميم دارد و در خور طاقتش مى‌باشد مناط اين فاصله است نه هر وسيله‌اى ديگر.

مسأله 16- از «وَ سَبْعَهٍ إِذا رَجَعْتُمْ‌» چنان مى‌نمايد كه اين هفت روز را اگر برگشت، در همان جايگاه هميشگى بايستى بگيرد، نه در شهرهائى كه احياناً در راه مى‌ماند، مگر آنكه نخواهد جايگاه گذشته‌اش برگردد، كه تصميم دارد جايش را عوض كند، اينجا لازم است هفت روز ديگر را در جايگاه بعديش بگيرد، نه در راه.

مسأله 17- از «ثَلاثَهِ أَيَّامٍ فِى الْحَجِ‌» چنان مى‌نمايد كه مادامى كه محرم به احرام حج است و اعمالش هنوز تمام نشده واجب است اين سه روز روزه را بگيرد، البته به استثناى روزهاى منى، ولى اگر در اين مدت معذور بود يا بهتر كه بدون عذر نگرفت به احتياط واجب همه ده روز را بايد پس از مراجعت بگيرد چنان‌كه در بعضى روايات وارد است.

مسأله 18- اگر سه روز را عمداً يا از روى عذر نگرفت و مرد ظاهراً نيابت براى آن سه روز واجب نسيت، مگر آنكه ذيحجه باقى باشد و همان‌جا نائب بگيرند، ولى براى معذور نيابت واجب نيست.