هدى ميسور: «ما استيسر من الهدى» برحسب اين آيه در انحصار نوع معينى از بَهِيمَهُ الْأَنْعامِ‌

نيست، بلكه آنچه از هديه حيوانات حلال گوشت بتوانى، كه در آيه ديگر از آنها به «بَهِيمَهُ الْأَنْعامِ‌» تعبير شده است.

اگر ما باشيم و تنها «ما استيسر من الهدى» قربانى را به گونه‌اى جز آن‌گونه كه دگران فرموده‌اند مى‌گوئيم: كه از نظر عدد و نوع هر اندازه كه بتوانى براى خدا و بندگانش هديه بده كه اگر توانائى چند شتر دارى يكى كافى نيست كه كمتر از ميسور است، و اگر يك شتر مى‌توانى گاو كافى نيست و همچنين، و چنانچه از گوسفند چاقِ گران قيمت عاجزى لاغرش را، و اگر از يك گوسفند يا بز عاجزى شركت كن، و اگر از قربانى عاجز يا معذورى، چنانچه عذر مالى باشد ده روز روزه بگير، و اگر عذر درگرى است چنانكه گذشته اينجا منتقل به قيمت مى‌شود، البته هر قيمتى كه ميسور است.

و اين «من الهدى» نه تنها جنس هدى حيوانى است، بلكه «الهدى» هديه حيوانى به طور مطلق است و «مِن» مجموعه‌اى از و بعضى آن مى‌باشد، كه اگر خود قربانى ميسر بود خودش، والّا قيمتش كه نيز درجه دوم هدى است، و حتى دو روز روزه را هم مى‌توان ضمن همين هدى دانست كه (اسرار حج 25)

دنباله و در عرض هدى است، هديه‌اى از جانت كه با روزه گرفتن لااقل هديه‌اى روحانى به جاى قربانى كه مجموعه روحانى و جسمانى است داده باشى.

شما كه اكنون از بيرون سوى كوى پروردگار روانى به ناچار بايستى هديه‌اى برونى يا درونى همراه داشته باشى، كه به بهيمه الانعامش بين خدا و بندگانش‌