و تو نيز در اين صحراى شناخت‌ها دور اين و آن مگرد، دور شاه و آيه‌الله، وقوف مكن، دور ثروت‌دار و سياستمدار مباش، خود را زير سايه احدى منه كه زير سايه خدائى، از احدى درخواستى مكن كه رسوائى، از خداى بخواه، اگر هم با كسى كارى دارى تنها براى حفظ جانت مال و ناموست، ياد گرفتن احكامت يا ياد دادنش باشد، بى‌آنكه در سايه‌اش بنشينى وقوف كنى، كه «عرفات» فراموشگاه جز خدا، و يادگاه و پادگاه خداست.

اينجا به گونه پاكان از خدا بخواه كه «پروردگارا دلم را روشن فرما، در گوش و چشمم روشنى نه، در گوشت و خون و استخوان‌هايم رگ‌هايم نشين گاهم ورودگاه و خروج‌گاهم در همه و همه جايم در هر جا و حالم: روشنى قرار ده، روشنائى همگانيم را در روز لقائت زياد گردان كه به تو بر همه چيز توانائى».[1]

اين‌گونه است عرفات اگر به سخن پيامبرش گوش فرا دارى، و زير منبرش نشينى و آنگاه در پهنه عرفات پخش شوى و پخش كنى.

اين بخشى از فقه اسرار وقوف عرفات و اكنون فقه احكامش كه در هم ريزى و عرفاتى پر از عرفات‌يابى، نه پر از خالى، كه گمان كنى درنگ در اين صحراى خالى كارى است پوك و توخالى، نه! بلكه بايستى لبريز از عرفات شوى و سپس رو به مشعر روى.

احكام وقوف عرفات:

[1] - وسائل الشيعه جديد، ج 10، ص 13، از حضرت صادق( ع) نيز كه اين دعا را رسول گرامى( ص) به على( ع) ياد داد.