مسأله 7- اگر خودش توانائى مالى براى عمره مفرده ندارد، چنانچه نيابت حج، يا عمره مفرده انجام دهد، عمره مفرده براى خودش نيز واجب مى‌شود، كه خودِ نيابت هر يك از حج يا عمره استطاعت عمره مفرده است، مگر آنكه به عللى امكان انجام عمره براى خودش نداشته باشد.

مسأله 8- چون نيابت حج يا عمره زمينه‌استطاعت عمره مفرده است و واجب است با حفظ احترام و شأنش خود را در معرض نيابت گذارد، تا بتواند براى خود بدين وسيله عمره مفرده انجام دهد، و چنانكه در بخش «استطاعت» خواهيم گفت، استطاعتِ حج يا عمره در انحصار داشتن مال نيست، همين اندازه كه بتواند بُرد، گرچه با مقدمات ممكنه، بدون عسر و حرج، مستطيع است، پس كسى كه مى‌تواند به وسيله قبول نيابت براى عمره مفرده، يا براى حج طبعاً در سال آينده يا سال‌هاى آينده‌اش مستطيع شود، قبولن يابت و حتى اينكه در تكاپوى نيابت گرفتن با شرائطش باشد بر او واجب است.

مسأله 9- اگر در موسم حج توانائى بدنى يا راهى يا شرعى براى حج ندارد، ولى توانائى مالى دارد و در غيرموسم مى‌تواند به عمره مفرده رود، اگر ممكن است خودش عمره رود و براى حج نيز نائب بگيرد، مگر آنكه اميد رفع مانع در سال‌هاى آينده داشته باشد، و اگر اميدى ندارد، چنانچه مالش براى هر دوى حج و عمره به اصالت و نيابت كافى نيست، ظاهراً نيابت حج مقدم است، و اگر كافى است چنانكه گفتيم ظاهراً هر دو واجب است.

مسأله 10- در زمينه استطاعت به‌طور كلى «حج» كه به اصطلاح «حج اكبر» است بر «عمره» كه «حج اصغر» است مقدم است، و از طرفى هم اصالت بر نيابت تقدم دارد، و نيز حالت و زمينه فعلى بر زمينه احتمالى يا ظنى و حتى يقينى آينده مقدم است.