ايران مى‌فرمود:

يك مملكتى كه استقلال ندارد و وابسته به غير است و همه‌اش به عمل‌ايشان [/ شاه‌] وابسته به غير شده، به اين نمى‌شود گفت يك مملكت متمدن.[1] آرمان استقلال‌طلبى مردم پيش از انقلاب در شعار «نه شرقى، نه غربى، جمهورى اسلامى» تبلور يافت و پس از پيروزى انقلاب نيز در كلام امام خمينى (قدس سره) و متن قانون اساسى نمودار شد:

سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران براساس نفى هرگونه سلطه‌جويى و سلطه‌پذيرى، حفظ استقلال همه‌جانبه و تماميت ارضى كشور، دفاع از حقوق مسلمانان و عدم‌تعهد در برابر قدرت‌هاى سلطه‌گر و روابط صلح‌آميز با دُول غيرمحارب استوار است.[2]

دو. دستاوردهاى فرهنگى‌

1. نفى مظاهر فرهنگى غرب و مقابله با تهاجم فرهنگى‌

رژيم پهلوى برنامه‌هاى آينده خود را برپايه نگره غربى بنا نهاده بود. در پرتو اين سياست، معيارها و ارزش‌هاى غربى در عرصه‌هاى سياسى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى ايران حكمفرما شد و كشور به‌سوى فراموشى تاريخ گذشته و نفى ارزش‌هاى اسلامى پيش رفت. الگوى استعمار و استبداد بر «استحاله فرهنگى» ايران پايه‌ريزى شده بود و براى تحقق اين هدف شوم، عرصه‌هاى گوناگون اجتماع مانند هنر و ادبيات، سينما، تئاتر، راديو و تلويزيون، مطبوعات، كتاب، سيستم آموزش كشور، مدارس، دبيرستان‌ها و دانشگاه‌ها، تحت سيطره ارزش‌هاى غربى درآمد. بدين‌سان، افكار عمومى به‌ويژه نوجوانان و جوانان در معرض تفرقه و ترويج ابتذال و اباحى‌گرى قرار گرفت تا از اين طريق هويت اسلامى- ملى به فراموشى‌

[1]. موسوى خمينى، صحيفه نور، ج 2، ص 407.

[2]. قانون اساسى، اصل 152.