چكيده‌ 1. شيعه، منزلتى بسى فراتر از صرف ولايت سياسى براى امامان عليهم السّلام قائل است.

2. اين شأن و منزلت خاص كه موجب اعتقاد به افضليت آنان است، به عنوان مقوّم و معرّف شيعه پذيرفته شده، و مايه افتراق شيعه با اهل سنّت در امامت است.

3. امامت در مكتب اهل بيت و روايات معصومان، شأن و منزلت اجتماعى و دينى خاصّى دارد و به ولايت سياسى محدود نيست.

4. انديشه سياسى شيعه، در دو مقطع قابل بررسى است: الف) دوران حضور امام معصوم عليه السّلام:

ب) دوران غيبت.

5. انديشه سياسى شيعه در عصر غيبت، روشنى انديشه سياسى عصر حضور را ندارد.

6. عالمان شيعه، در اصل ولايت براى فقيه عادل در عصر غيبت، اتفاق‌نظر دارند، امّا در قلمرو و حيطه اين ولايت، اختلافاتى به چشم مى‌خورد.

7. دلايل سياسى و فشار ناشى از حكومت‌هاى جور، علت اصلى كم‌رنگ شدن مباحث انديشه سياسى و فقه الحكومه در ميان عالمان شيعى است.

پرسش‌ 1. دو وجه اساسى افتراق نظريه امامت شيعه با نظريه خلافت اهل سنّت را بيان كنيد.

2. روايات اهل بيت عليهم السّلام چه جايگاه اجتماعى و ايمانى را براى امامت ذكر كرده‌اند؟

3. انديشه سياسى شيعه در عصر حضور با عصر غيبت امام معصوم عليه السّلام چه تفاوتى دارد؟

4. نقطه اشتراك و اختلاف عالمان شيعه در بحث ولايت فقيه در عصر غيبت چيست؟

5. علت كم‌رنگ بودن مباحث فقه الحكومه در ميان عالمان شيعه در مقايسه با مبحث عبادات چيست؟