چكيده‌ 1. برخى نويسندگان معاصر برآنند كه پيامبر تشكيل حكومت نداد، بلكه «امت اسلامى» تأسيس كرد. و پس از تشكيل امت، در عصر عباسيان دولت دينى تأسيس شد.

شاهد بر اين ادّعا آن است كه تعريف دولت به مناسبات قبيله‌اى زمان رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم صدق نمى‌كند و ديگر آن‌كه پيامبر خود را امير و حاكم نناميد و قرآن نيز درباره مسلمانان تعبير امت را به كار مى‌برد.

3. مدافعان اين نظريه، از اين نكته غفلت كرده‌اند كه حكومت در هرجامعه، متناسب با شرايط اجتماعى آن‌جامعه است. بنابراين، عدم تطبيق دولت به معناى امروزى آن بر حكومت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم، شاهد نفى وجود حكومت در مدينه آن زمان نيست.

4. غفلت ديگر آن است كه نزاع در لفظ دولت و امارت و حكومت نيست. ادّعاى ما آن است كه واقعيت حكومت و ولايت سياسى در زمان رسول اللّه محقّق شده است.

5. وجود حكومت در ميان مسلمانان منافاتى با اطلاق واژه امت بر آنان ندارد.

6. ادّعاى اصلى آن است كه ولايت سياسى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم، محصول «پيوند ذاتى» اسلام و سياست است، نه يك حادثه و اتفاق تاريخى، پس پيوند اسلام و سياست «پيوند تاريخى» نيست.

7. شواهد متعددى بر الاهى و غيرمدنى بودن حكومت پيامبر دلالت دارد.

پرسش‌ 1. مراد كسانى كه مى‌گويند پيامبر به جاى حكومت، امّت اسلامى ايجاد كرد، چيست؟

2. شواهد آنان بر اين ادّعا چيست؟

3. پاسخ به اين دسته از منكران تأسيس حكومت به دست پيامبر، چيست؟

4. مراد از «پيوند ذاتى» و «پيوند تاريخى» اسلام و سياست چيست؟

5. دلايل الاهى بودن و منشأ دينى و غير مدنى داشتن حكومت پيامبر را بيان كنيد.