عامّة الناس فما إلى ذلك من سبيل و لكن أهلها يحكمون على من غاب عنها، ثمّ ليس للشاهد أن يرجع و لا للغائب أن يختار».[1] «هرگاه گزينش پيشوا بستگى به حضور همه مسلمانان داشته باشد، اين كار عملى نيست، اهل امامت درباره كسى كه غايب است، حكم مى‌كنند، كسى كه در هنگام اخذ بيعت حاضر بود (مانند طلحه و زبير) حق بازگشت ندارد و فرد غايب (مانند معاويه) حق ندارد فرد ديگرى را انتخاب كند».

امام در يكى از سخنان خود، به روشنى تصريح مى‌كند كه سرچشمه قدرت، اراده مردم مسلمان است.

«أيّها الناس ... إنّ هذا أمركم ليس لأحد فيه حقّ إلّا من أمّرتم ... و انّه ليس لي دونكم إلّا مفاتيح مالكم معى».[2] «امر خلافت مربوط به شما است كسى كه در آن حقى ندارد، جز آن كسى كه او را براى امارت برگزيده‌ايد. من در مقابل شما حقى ندارم جز اين‌كه حافظ كليدهاى بيت المال شما هستم.»

[1] - نهج البلاغه، خطبه 168، طبع عبده.

[2] - كامل ابن اثير، ج 3، ص 193.