فرمودند: براى تو به آسمان رفتن از اين كار آسان‌تر است».[1]

12. شيخ انصارى نيز از يكى از ائمه عليهم السّلام نقل مى‌كند: «هر كس سرپرستى قومى را بر عهده گيرد و به نيكى بين آنها رفتار نكند، در مقابل هريك روز، هزار سال در كنار پرتگاه جهنم محبوس خواهد شد و حشر او در قيامت چنان است كه دستان او به گردنش زنجير است. در نهايت اگر به دستور خدا اين سرپرستى را پذيرفته باشد خدا او را رها خواهد نمود، ولى اگر ظالمانه اين سرپرستى را پذيرفته باشد، در آتش جهنم سقوط مى‌كند و هفتاد سال در آنجا باقى است». سپس شيخ مى‌گويد: «مخفى نماند كه سرپرستى در اين زمان (زمان خود شيخ) فقط سرپرستى از طرف جائر است».[2] 13. روايات بسيارى نيز داريم كه از معصومين عليهم السّلام اجازه ورود در كراهاى دولتى را خواسته‌اند و حضرات فقط به بعضى كه مى‌توانستند در خلال آن به شيعه خدمت‌كنند، اجازه داده‌اند و آنان با اجازه خاصّ وارد كارهاى دولتى شده‌اند. اين‌روايات، بهترين دليل است كه ارتكاز شخصيت‌هاى شيعه بر آن بوده كه اين كار جز با اجازه معصومين عليهم السّلام جائز نيست و مجوّز منحصر در اذن آن بزرگواران است، مانند صحيحه على بن يقطين كه مى‌گويد:

امام موسى كاظم عليه السّلام به من فرمود: «گاهى براى خداوند- تبارك و تعالى- در كنار حكّام جور اوليايى هست كه به وسيله آنها از اولياى خود دفاع مى‌كند».[3] 14. و نيز روايت محمد بن عيسى كه در آن آمده: على بن يقطين (وزير هارون) به امام موسى كاظم عليه السّلام نامه نوشت تحمّل اين‌كه در كارهاى حاكم وقت باشم، بر من سخت است، فدايت شوم اگر اجازه مى‌دهى از اين كار رها شوم؟

1. همان، باب 45: «روايت داود بن زربي؛ قال: أخبرني مولى لعلي بن الحسين عليه السّلام قال: كنت بالكوفة، فقدم أبو عبد اللّه عليه السّلام الحيرة، فأتيته، فقلت: جعلت فداك، لو كلّمت داود بن علي أو بعض هؤلاء فأدخل في بعض هذه الولايت؟ فقال: ما كنت لأفعل- إلى أن قال- جعلت فداك! ظننت أنّك إنّما كرهت ذلك مخافة أن أجور و أظلم و إن كلّ إمرأة لي طالق، و كل مملوك لى حرّ و عليّ إن ظلمت أحدا أو جرت عليه و إن لم أعدل- إلى أن قال-

[1] فرفع عليه السّلام رأسه إلى السماء فقال! تناول السماء أيسر عليك من ذلك».

[2] - كتاب مكاسب محرمه به نقل از كتاب عقاب الاعمال.

[3] - وسايل، كتاب التجارة، باب 46، از ابواب ما يكتسب به:« قال: قال لي أبو الحسن موسى بن جعفر عليه السّلام: إنّ اللّه‌تبارك و تعالى، مع السلطان، أولياء يدفع بهم عن أوليائه».