نسبت به آنچه قصد نموده از مصالح دينى و دنيويشان واقف نمايد و آنان را از آنچه از سختى‌هايى كه در آنها نقض و ضرر است و از ساير جاها برايشان وارد مى‌شود، آگاه نمايد.[1]

مديريّت و هدايت‌

از سنت‌هاى لا يتغيّر و لا يتبدّل دستگاه خلقت، نظام هدايت موجود است. چنان‌كه در قرآن كريم نيز مكرر به آن اشاره شده، از جمله: «آن خدايى كه عالم را خلق كرد و همه را به حدّ و كمال خود رسانيد. آن خدايى كه هرچيز را قدر و اندازه‌اى داد و به راه كمالش هدايت نمود.»[2]؛ «او است خدايى كه خلقت هر چيزى را به آن عطا كرده و سپس هدايت نمود».[3] اين هدايت عام الهى شامل هر جماد و نباتى گرديده است و تكوينا حكمت الهى بر آنان حاكم و جارى خواهد بود كه شمه‌اى از آن نظام هدايتى همان است كه علم به آن دسترسى پيدا كرده و روابط موجودات عالم را تا حدّى درك كرده و در حيرت و شگفتى است، و قهرا اين هدايت عام، انسان را كه اتم و اكمل موجودات است، فراموش نكرده است، ولى چون انسان در بين موجودات داراى مبدئيت شعور و اختيار در رفتار خود مى‌باشد حتما به هدايتى ديگر نياز دارد كه برحسب فطرت و معيارهاى ابعاد وجودى او باشد و چون قابل رشد است بايد طورى باشد كه بتواند استعدادهاى او را به فعليت درآورد و تضمين‌كننده تربيت و تأمين‌كننده آسايش او در جهان آخرت باشد و او را دور از هواوهوس و وساوس شياطين نگاه داشته و در جاده مستقيم هدايت، رهنمون گرداند كه در صورت رها شدن حتما در رصد شياطين واقع شده در امواج اهواء غرق شود.

قرآن در اين زمينه مى‌فرمايد: «آيا مى‌نگرى آن را كه هواى نفسش را خداى خود قرار

[1] - وسائل الشيعه، ج 5، باب 25، ص 39، ح 69:« عن الرضا عليه السّلام عليه السّلام فان قيل لم جعلت الخطبه قبيل لان الجمعه مشهد عام فاراد ان يكون للأمير سبب الى موعظتهم و ترغيبهم فى الطاعه و ترهيبهم من المعصية و توقيفهم على ما اراد من مصلحة دينهم و دنياهم و يخربهم بماورد عليهم من الآفاق من الاهوال التى لهم فيها المنفعه و المضرّه».

[2] -\i« الذى خلق فسوى و الذى قدر فهدى».\E

[3] - طه( 20) آيه 50: اعلى( 87) آيه 2 و 3:\i« الذى اعطى كل شى‌ء خلقه ثم هدى».\E