حال عموم فرموده ملاحظه فرماييد:[1]

پس در قسمتى از شب و روزت، تن خود را به خدا واگذار و به آن وسيله كه با آن، به خدا نزديك مى‌شود وفا كن و كوشش نما كه داراى شرايط كمال و بى‌عيب و نقض باشد، اگرچه تنت را بفرسايد، و هرگاه نمازت را با مردم‌گزارى، مردم را از خود رنجيده و دور ننموده و نماز را ضايع مگردان؛ زيرا در ميان مردم، عليل و بيمار و حاجتمند وجود دارد و من از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله هنگامى كه مرا روانه يمن مى‌ساخت پرسيدم، چگونه با آنان نماز گزارم؟ فرمود: با آنها مثل نماز ضعيف‌تر و ناتوان‌تر ايشان نمازگزار و به مؤمنين مهربان باش.[2] در روايت حلبى نيز به نقل از امام صادق عليه السّلام آمده است: «هر كس به اندازه يك وجب از جمع مسلمانان دور شود، قيدوبند اسلام را از گردن خويش بازكرده».[3] درنهج البلاغه آمده: «پيوسته ملازم اجتماع بوده و هرگز به تفرقه نگراييد كه خدا پيوسته كمك كار جامعه مى‌باشد».[4] در خبر فضل بن شاذان نيز به نقل از امام رضا عليه السّلام آمده است:

اگر گفته شود چرا در نماز جمعه خطبه قرار داده شده، گفته مى‌شود؛ زيرا جمعه محل حضور عمومى مردم است. خدا مى‌خواهد امير مردم آنها را موعظه كند و نسبت به اطاعت خدا ترغيب نمايد و يا از گناه و سرپيچى بترساندشان و آنان را

[1] - فيض الاسلام، ترجمه و شرح نهج البلاغه، نامه 53:« فاعط اللّه فى بدنك فى ليلك و نهارك و وفّ ما تقربت به‌اللّه من ذلك كاملا غير ملثوم و لا منقوص بالغا من بدنك ما بلغ و اذا قمت فى صلوتك للناس فلا تكن منفّرا و لا مضيّعافانّ فى الناس من به العلّه و له الحاجه و قد سألت رسول اللّه حين وجهنى الى اليمن كيف اصلّى بهم؟ فقال صمّ بهم كصلوة اضعفهم و كن بالمومنين رحيما».

[2] - كافى، ج 1، ص 404:« من فارق جماعة المسلمين قدر شبر، فقد خلع ربقة الاسلام من عنقه».

[3] - فيض الاسلام، ترجمه و شرح نهج البلاغه، خطبه 127:« الزموا السواد الاعظم، فان يد اللّه على الجماعة و اياّكم‌و التفرقه».

[4] - وسايل، ج 5، باب 2، ابواب الصلوة الجماعة، ح 9:« همّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله باحراق قوم فى منازلهم، كانوا يصلّون‌فى منازلهم و لا يصلّون الجماعة».