از صميم جان آن را طلب مى‌كنند».[1] زيرا آنچه اندوخته‌اند برايشان كارآيى ندارد،[2] و نيز فرموده است: «در قيامت نيز غفلت‌زدگان اعتراف خواهند نمود كه مال و ثروت من امروز به فريادم نرسيد. همه قدرت و حشمتم نابود گرديد».[3]

اصل ششم: خميرمايه كمالات سعادت‌بخش در انسان موجود است‌

هر انسان در اولين قدمى كه به اين دنيا مى‌گذارد، داراى شخصيتى مبهم و استعدادى محض مى‌باشد؛ به ديگر بيان، صفحه روح او از هر نقشى خالى و در حال آمادگى براى هر نوع فعليّت و شخصيت است و در ضبط و نگاه‌دارى هرگونه كنشى بسيار حساس است و تمامى قدرت‌هاى سمعى و بصرى و ساير قواى احساسى او از خارج خبر گرفته و به صحيفه روحى او مخابره مى‌كنند و جملگى در پرداخت وجودى، اعم از سعادت‌مندى يا شقاوت و تيره‌روزى او سهيم‌اند؛ به طورى كه مى‌توان گفت حقيقت هر فردى عبارت است از ادغام مجموعه تمامى افعال و حركات و سكنات وى.

انسان وقتى پا به عرصه دنيا مى‌گذارد، براى سعادت خويش آمادگى و استعداد دارد. زندگى دنيا بسترى است كه آنچه در فرد بشرى بالقوه به وديعه گذارده شده، به فعليّت تمام درآيد و او را از ملايكه نيز برتر نمايد.

اين مقام متعالى و مقدس با تمرين‌هاى علمى و عملى هماهنگ، براى انسان حاصل مى‌شود. تمرين‌هايى كه با حقيقت وجودى انسان سنخيت داشته و نظام تربيتى او را كاملا تأمين مى‌كند. هدف انبياء، شكوفايى اين استعداد در فردفرد انسان‌هاست.[4] فرمان خداوند تعالى به حضرت موسى عليه السّلام مبنى بر خارج نمودن قوم خود از ظلمت‌ها به سوى نور كه هدف از نزول قرآن نيز مى‌باشد، همه بيان‌گر راه شكوفايى انسان هستند، و خداوند كريم خود عهده‌دار به فعليت رساندن اين استعداد مقدس در

[1] - فجر( 89) آيه 23 و 24:\i« يومئذ يتذكّر الانسن و انّى له الذّكرى* يقول يليتنى قدّمت لحياتى».\E

[2] - آل عمران( 3) آيه 10:\i« ان الذين كفروا لن تغنى عنهم اموالهم و لا اولدهم من اللّه شيئا».\E

[3] - حاقه( 69) آيه 28 و 29:\i« ما اغنى عنّى مالية* هلك عنى سلطنية».\E

[4] - ابراهيم( 14) آيه 1:\i« الركتب انزلنه اليك لتخرج النّاس من الظلمت الى النّور باذن ربّهم».\E