برابرى و تفاوت‌

فمينيست‌هاى ليبرال با تاكيد بر جنبه انسانى زن، خواهان دستيابى زنان به موقعيّت‌هاى برابر با مردان هستند و در مقابل برخى از فمينيست‌ها بر رهايى زنان به عنوان موجوداتى متفاوت از مردان تكيه مى‌كنند. نتيجه اعتقاد به تفاوت آن است كه نيازهاى خاص و متفاوت زنان اقتضا مى‌كند مردان از آنان حمايت كنند و زنان نبايد براى به دست گرفتن موقعيّت‌هاى مردانه وارد رقابت شوند؛ مگر در آنجا كه بدون به خطر افتادن جايگاه خاص زنان امكان دستيابى به برابرى وجود داشته باشد. برخى فمينيست‌ها تفاوت را عامل ارزش‌مندى زنان به شمار مى‌آورند و زنان رابه دليل نزديكى بيشتر با طبيعت يا ويژگى صلح‌طلبى و سازش‌گرى ذاتاً متمدن‌تر و اخلاقى‌تر از مردان مى‌دانند. فمينيست‌هاى برابرى طلب با ناچيز شمردن تفاوتهاى طبيعى زن و مرد و نفى تأثيرگذارى آن در حوزه عمومى، خواهان از ميان برداشتن تمامى تفاوتها و عوامل تفاوت‌ساز بوده و معيارهاى اخلاقى دوگانه را نيز نفى مى‌كنند. از اين‌رو زنان بايد كاملًا با مردان برابر شناخته شوند تا قدرت رقابت با آنان را پيدا كنند.

برخى فمينيست‌هاى طرفدار برابرى، نوعى «تبعيض» را پيشنهاد مى‌كنند؛ بدين معناكه دسترسى زنان به جايگاه برابر با مردها، در اين فرض كه ساختارهاى اجتماعى، موقعيت‌هاى نابرابر دو جنس را رقم زده است، نيازمند حمايت‌هاى خاص از آنان تا حصول برابرى است. به عنوان مثال برخى از كشورها براى حضور فعال زنان در پست نمايندگى مجلس، سهميه‌اى حداقل براى زنان در نظر گرفته‌اند. اين تمهيدات موقتى است وپس از حصول اطمينان از به دست آوردن نتيجه (برابرى) از ميان برداشته خواهد شد. به ديگر سخن اين گروه از فمينيست‌ها طرفدار برابرى در نتيجه‌اند، نه برابرى در مسير. گويا كنوانسيون محو كليه اشكال تبعيض عليه زنان همين ايده را دنبال مى‌كند. در ماده 4 اين كنوانسيون آمده است: اتخاذ