از دهه 1960 با طرح افكار ايدئولوژيك در تحليل علل فرودستى زنان، موج دوم فمينيسم آغاز گرديد. طرح مباحث زنانه در علوم انسانى و توجه به معرفت‌شناسى فمينيستى در اين مرحله گفتمان غالب بود و به همين سبب موج دوم مبتنى بر نظريه پردازى هاى مشخص علمى شكل گرفت.

در انگلستان، نخستين بيانيه در دفاع از حقوق زنان با امضاى ويليام تامسون در سال 1825 انتشار يافت. در فرانسه اعلاميه حقوق و وظايف زنان كه در آن باز شدن درهاى مشاغل عمومى به روى زنان مطالبه شده بود، توسط مجلّه زنان (1838- 1848) منتشر شد.

در دهه 1840، جنبش حقوق زنان در ايالات متحده با پيمان آبشار سنكا (1848) آغاز شد و دستاورد آن در اعلاميه استقلال آمريكا انعكاس يافت.

براى اولين بار در سال 1918 در انگلستان حق راى براى زنان بالاى 30 سال و پس از آن در امريكا در سال 1920 براى زنان به رسميت شناخته شد.

دهه 1960 ميلادى آغاز خيزش جديدى بود كه به موج دوم فمينيسم معروف شد. دراين دوره نقد فرهنگى نسبت به زبان، فلسفه، هنر، علم، رفتارهاى اجتماعى و نوع پوشش مورد تاكيد قرار گرفت و تمامى اين حوزه‌ها به عرصه‌اى براى مبارزات فمينيستى تبديل شد.

از نيمه دهه 1970- 1990 زمينه‌هاى ظهور موج سوم شكل گرفت، كه در حقيقت از سويى مرهون تحوّلات نظام سرمايه‌دارى و از طرفى واكنشى نسبت به تندروى‌ها و يك جانبه‌گرى‌هاى موج دوم بود. مهم‌ترين ويژگى اين مرحله را مى‌توان تاكيد بر تفاوتها و نفى ارائه نظريه واحد فمينيستى دانست. اين موج گرچه در عمل فمينيسم را با بحران مواجه خواهد نمود، در مقام نظر، گامى به پيش شمرده مى‌شود.