از طرفى در معاشرت‌هاى اجتماعى خطابهاى قرآن براى سالم‌سازى محيط و پرهيز از اختلاطهاى فسادانگيز، عام بوده و به زنان اختصاص ندارد:

به مردان با ايمان بگو ديده فرو نهند و پاكدامنى ورزند، كه اين براى آنان پاكيزه‌تر است. زيرا خدا به آنچه مى‌كنند آگاه است، و به زنان با ايمان بگو ديدگان خود را [از هر نامحرمى‌] فرو بندند و پاكدامنى ورزند و زيورهاى خود را آشكار نگردانند، مگر آنچه طبعاً از آن پيداست.[1]

از آنچه ذكر گرديد معلوم مى‌شود كه از نظر اسلام در صورتى كه اصل حفظ حريم و شأن و شخصيّت زن رعايت گردد، حضور زن در عرصه‌هاى مختلف سياسى و اجتماعى و مشاركت فعّال وى در اين امور هيچ منع شرعى ندارد.

در حالى كه پس از مبارزات سخت و طولانى در اروپا براى اولين بار در سال 1918 م به زنهاى بالاى 30 سال در انگلستان حق رأى اعطا گرديد و سپس در 1920 ايالات متحده آمريكا با الحاق نوزدهمين متمم به قانون اساسى خود به همه زنان حق رأى و شركت در تعيين سرنوشت كشور را داد، اسلام از قرنها قبل به زنان اجازه دخالت در امور سياسى نظير بيعت و نقد حكومت را داده است.

4. عدالت محورى‌

پيشتر به هنگام بحث از مفهوم عدالت در نظام حقوقى اسلام‌[2] به اين نتيجه فرخنده رسيديم‌

[1]. نور( 24): 30 و 31.

[2]. بنگريد به: فصل پنجم از بخش دوم همين كتاب.