فصل سوم: آزادى‌هاى سياسى‌

الف) آزادى مطبوعات و رسانه‌ها (آزادى بيان)

آزادى بيان در قرآن‌

گرچه آزادى بيان از دامنه و گستره‌اى وسيع برخوردار است و فقط در محدوده حقوق سياسى خلاصه نمى‌شود، مهم‌ترين و كاربردى‌ترين بخش آن، آزادى بيان در امور سياسى است.

اسلام چنين حقى را در ابعاد مختلف اعتقادى، اجتماعى، صنفى و سياسى در بالاترين سطح خود پذيرفته و نمونه‌هاى زيباى آن را نيز در معرض قضاوت تاريخ قرار داده است. اصيل‌ترين منبع اسلام (قرآن) نظاره‌اى چنين دارد:

1. تمامى آياتى كه بر تفكّر، تعقل، ارائه برهان و استدلال تكيه كرده‌اند، به نوعى بيانگر آزادى بيان مى‌باشند.[1]

2. تمامى آياتى كه بر فريضه امر به معروف و نهى از منكر دلالت دارند، از دلايل روشن اهتمام اسلام به آزادى بيان‌اند.

[1]. مثلًا آياتى كه از مخالفان مى‌خواهد براى اثبات سخن خود، دليل اقامه نمايد: ءَالهٌ مع اللَّه، قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِنْ كُنتُمْ صَادِقِينَ. نحل( 16): 68 و نيز، بنگريد به: زمر( 39): 18.