5. حق مسكن‌

پيشتر از حق مصونيت انسان سخن گفتيم. تحقق آن حق منوط به اين است كه انسان داراى مسكن باشد، تا اوقاتى از شبانه‌روز را به همراه خانواده خويش در آنجا سپرى نمايد. قرآن با اشاره به اين نكته كه همه هستى از آن خدا است از طرفى مى‌فهماند كه اين مالكيت‌ها اعتبارى است و بشر امانتدار نعمتها است. از طرفى مى‌توان دانست كه وقتى هستى به عنوان امانت الهى در اختيار بشر قرار گرفته است، همگان نسبت به آن سهم و حق مساوى دارند و از فضاى طبيعت به عنوان مسكن همه بايد بهره‌مند گردند. تلاش و فعّاليت انسانها در استيفاى اين حق را نيز نبايد ناديده گرفت و اين حداقل سهمى است كه براى هر فرد بايد در نظر گرفته شود.

در متون اسلامى، از جمله سعادتهاى انسان، داشتن منزل وسيع شمرده شده است.[1]

در فصل يكم به هنگام بررسى اصل عدل به عنوان مهم‌ترين مبناى حقوق در اسلام، معناى آن را اعطاى حق به هر حقدار دانستيم. در زمينه مسكن بر مبناى همين اصل مى‌توان با اطمينان گفت استحقاق مسكن اختصاص به افرادى خاص ندارد. همه بندگان خدايند و همه به تصرف در طبيعت و استفاده از مواهب آن مجازند. عدالت اسلامى اقتضا مى‌كند كه هركس به تناسب وضعيت و كوشش خويش از اين حق بهره‌مند گردد.

[1]. اصل 31 قانون اساسى ما نيز از اين حق انسانى چنين ياد كرده است:« داشتن مسكن متناسب با نياز، حق هر فرد و خانواده ايرانى است. دولت موظف است با رعايت اولويت براى آنها كه نيازمندترند- به خصوص روستانشينان و كارگران- زمينه اجراى اين اصل را فراهم كند.»