نمايد.» به دنبال حق اشتغال، تكليف دولت به كارآفرينى مطرح مى‌گردد. اين امر در دوران گذشته نظير صدر اسلام مطرح نبوده است. زيرا ورود به بازار كار پيچيدگى‌هاى خاص امروزه را نداشته و فرصت‌هاى شغلى نيز در همان محدوده دامدارى و كشاورزى فراوان بوده است؛ اما در جهان امروز، رعايت‌نكردن آن و به رسميت نشناختن حق اشتغال، به بروز نابرابرى‌هاى فراوان براى افرادى كه در شرايط مساوى قرار دارند مى‌انجامد.

4. حق تأمين اجتماعى‌

زندگى شرافتمندانه انسان، زندگى توأم با آرامش و آسايش خاطر است. امنيّت را نمى‌توان به امنيت فعلى هر فرد محدود و محصور نمود. هر شخص كه در سايه دولت و حكومتى زندگى مى‌كند بايد نسبت به زمان از كار افتادگى، بيمارى، بيكارى و خطرهاى ناشى از سوانح زندگى، دغدغه خاطر نداشته باشد. حق تأمين اجتماعى گرچه در دوران مدرن وارد حقوق اساسى بشر گرديده است، در متون اسلامى نيز نشان آن مشاهده مى‌شود. در عهدنامه اميرمؤمنان عليه السلام به مالك اشتر، اولويت دادن به كودكان و پيران، نيازمندان و زمين‌گيران در بهره‌مندى از خدمات امدادى، دستور داده شده است: «خدا را، خدا را در مورد طبقات پايين اجتماع، آنان كه چاره‌اى ندارند، نظير مستمندان، نيازمندان و از كار افتادگان ... [در نظر بگير.] قسمتى از بيت‌المال و غلّات را در هر محل براى آنان اختصاص بده.»[1]

زمانى آن حضرت در راه پيرمردى را ديد كه گدايى مى‌كرد. فرمود اين كيست؟ گفتند مردى نصرانى است. فرمود: در وقت توانايى او را به كار گرفتيد و اينك كه پير شده و از كارافتاده است، در كمك كردن به او دريغ مى‌ورزيد! خرجى او را از بيت‌المال مسلمين بدهيد.[2]

[1]. نهج‌البلاغه، نامه 53.

[2]. حرّ عاملى، وسائل الشيعه، ج 11، ص 49. به موجب اصل 29 قانون اساسى« برخوردارى از تأمين اجتماعى از نظر بازنشستگى، بيكارى، پيرى، از كار افتادگى، بى‌سرپرستى، در راه ماندگى، حوادث و سوانح و نياز به خدمات بهداشتى و درمانى و مراقبتهاى پزشكى به صورت بيمه و غيره حقى است همگانى ....