مى‌دانيم نوزاد در بدو تولد تا حد زيادى قادر نيست عملكرد بدن خود را تنظيم كند. تا چند ساعت پس از زايمان، او حتى نمى‌تواند درجه حرارت بدن خود را تنظيم كند و بايد با تماس نزديك با بدن مادر گرم شود، يا در غياب مادر در يك مكان مجزا با درجه حرارت تنظيم شده نگهدارى شود. شروع فعاليت قلب و سيستم گردش خون، گوارش، تنفسى، اندام حسى، اعصاب و ماهيچه‌ها با رابطه نزديك با مادر ارتباط دارد.

وقتى مادر، نوزاد را شير مى‌دهد يا از او مراقبت مى‌كند، فقط شير يا شيرخشك به نوزاد منتقل نمى‌شود. هنگامى كه مادر، نوزاد را شير مى‌دهد و با نوزاد خود حرف مى‌زند و نجوا مى‌كند و برايش شعر مى‌خواند، تصويرى از مشخصات ظاهرى و افكار مادر به كودك منتقل مى‌شود. شخصيت آينده نوزاد هم در همين دوران پيوند او با مادر، يعنى در اولين سال زندگى‌اش پايه‌گذارى مى‌شود.

در طول اين دوران، نوزاد از اين الفت اوليه‌اى كه بين او و مادر ايجاد شده استفاده مى‌كند و به تدريج به ادراكى از خود مى‌رسد. او به شدت به مادر علاقه‌مند است. نگاه‌هاى عميق به مادر مى‌كند. چهره، بدن، موها، گردن‌بند و گوشواره‌هاى مادر را با دستان خود لمس و حس مى‌كند. مادر هنگام شير دادن و بازى كردن با نوزاد خيلى به او نزديك است و در همين حال است كه تصويرى درونى از او مى‌سازد. در حدود شش ماهگى، گويا نوزاد ناگهان به دنياى خارج از رابطه مادر- نوزادى خود نيز توجه مى‌كند.

بزودى او شروع به سينه‌خيز رفتن و دور شدن از مادر مى‌كند تا كم‌كم‌