اين كه كودكان احساس مى‌كنند پدر و مادرشان آنها را نمى‌خواهند بزرگ‌ترين بحران مهدكودك‌ها در عصر ماست. تنها خانواده است كه مى‌تواند در فرزندان يك احساس تعلق و ارزشمند بودن ايجاد كند. غير از آن، كسى نمى‌تواند به فرزندان كوچك ما هويت ببخشد. با اين حال اگر مى‌خواهيم فرزندانمان به بزرگسالانى با محبت و دلسوز و افرادى مثمر ثمر براى جامعه تبديل شوند، شكل گرفتن هويت امرى حياتى است.

كاريكاتورى در مجله گلامور[1]، مادرى را با بچه‌اى در آغوش تصوير مى‌كرد كه از او مى‌پرسيد: «سيندى‌[2]، دوست دارى همه‌ى روز را در مهدكودك باشى؟» در طرف ديگر افكار بچه نوشته شده بود. «نه، آن كه وحشتناك است. شما مى‌دانيد 8 ساعت براى يك بچه‌ى يك ساله چقدر وقت زيادى است؟ پيوند عاطفى من چه مى‌شود؟ احساس ثُبات‌[3] من چه مى‌شود؟ من مهم‌ترين زمان زندگيم را در ميان يك مشت «موجود خُل و چِل خواهم گذراند!» در تصوير بعدى پدر وارد مى‌شود و مى‌گويد: «فكر كنم مهدكودك به سيندى كمك كند كه زودتر به حرف بيفتد» و ما فكر بچه را مى‌خوانيم كه: «زمانى كه من بتوانم حرف بزنم ديگر خيلى دير شده است.»

اين يك طنز است اما واقعاً ضرورى است كه والدين به علائم هشدار دهنده توجه كنند و قبل از آن كه خيلى «دير بشود» كارى بكنند. صد سال پيش ما نمى‌دانستيم كه تجربيات نوزادان و بچه‌هاى خيلى كوچك تأثيرى‌

[1] -Glamour .

[2] -Cindy .

[3] -Continuity ..