والدين كودك هستيم، صرفاً به انتخاب لباس و اسباب‌بازى و رژيم غذايى و برنامه‌هاى عمومى براى او بپردازيم و تنها به سبك كلى زندگى او توجه كنيم و بخش عمده تربيت او را (كه البته پر دردسر هم هست) به غريبه‌ها واگذار كنيم.

درست نيست فكر كنيم پرداخت پول براى مراقبت از فرزندانمان از مهم‌ترين هزينه كردن‌هاى ماست و با دقت روزنامه‌ها را زير و رو كنيم تا بهترين غريبه را براى اين كار پيدا كنيم!

آيا والدين قابل جايگزينى‌اند؟

تعجب مى‌كنم از اينكه بسيارى از والدين گمان مى‌كنند قابل جايگزينى‌اند. آنها چگونه اهميت و دشوارى تربيت درست يك كودك را آنقدر دست كم گرفته‌اند؟ چگونه بعضى از ما خود را متقاعد كرده‌ايم همانگونه كه پول مى‌دهيم تا خانه‌هايمان را نظافت كنند و ماشين‌هايمان را تعمير كنند، حكمت و سعادت را هم براى كودكانمان خريدارى كنيم؟ چگونه بعضى‌ها به اين باور رسيده‌اند كه سختى اجراى برنامه‌هاى دولتى براى بزرگ كردن بچه‌ها بيش از سختى برنامه‌ريزى براى آسفالت جاده‌ها و توزيع نامه‌ها نيست؟

اين طرز تفكر بى‌اعتبار است. هر كس اهميت وقت گذاشتن، حضور فيزيكى و ارتباط فشرده تربيتى مادر و فرزند را انكار كند در واقع منكر تمام‌