بديهيات يافته‌هاى مربوط به رشد كودكان شده است. هركس در اين شك كند كه جدايى طولانى مدت از نزديك‌ترين كس به انسان مى‌تواند به محروميت جدى بيانجامد، در واقع اصلى‌ترين موضوع عشق و محبت را زير سؤال برده و از آنجايى كه اين مسأله به كودكان كم سن و سال مربوط مى‌شود، شروع زندگى بدون يك دلبستگى ايمن و بى‌قيد و شرط به پدر و مادر، به راستى نگران كننده است.

هشدارها درباره آسيب‌هاى احتمالى مراقبت از كودك توسط فردى غير از مادر به صورت تمام‌وقت معمولًا ناديده گرفته مى‌شود. دليل اصلى‌اش اين است كه اين هشدارها با رسيدن به اهداف شغلى در تعارض است. شغل دوستى‌[1] لجام گسيخته در دنياى مدرن خيلى باب شده و از ديدگاه گردانندگان شركت‌هاى بزرگ گرفته تا فتنه‌انگيزان فمينيست، يك رفتار كاملًا پسنديده محسوب مى‌شود. چراغ‌هاى خطر روشن شده امّا تصميم گرفته‌ايم آنها را ناديده بگيريم. ما نمى‌خواهيم به آنها توجه كنيم.

چرا نمى‌خواهيم به آنها توجه كنيم؟ چرا نسل تربيت كننده فرزندان، امروزه از شنيدن اينكه فرزندانشان به آنها نياز دارند اينقدر بيمناكند؟ به عقيده من ميزان رضايت شخصى حاصل از يك رابطه صميمى با فرزندان امروزه كمتر از گذشته نيست. اما ظاهراً بعضى از مردم جذابيت اين رضايت شخصى را در مقابل زرق و برق لذت‌هاى [مادى‌] زندگى مدرن كمتر مى‌دانند. اولويت‌هاى شخصى، ارزش‌هاى اوليه، خودخواهى و هر چيز

[1] -Careerism ..