نيست‌]، نقش زنان آنقدر پيش پا افتاده به حساب مى‌آيد كه مى‌توان آن را به چند بوروكرات گرداننده مراكز مراقبت از كودك سپرد.

واقعيت اين است كه جداى از وظيفه تمام‌وقت رسيدگى به نوزاد، مادران در ايفاى نقش خود به طور بى‌وقفه با چالش مواجه مى‌شوند. بزرگ كردن چند فرزند پروژه‌اى است نيازمند هشيارى و توجه مداوم. پروژه‌اى كه هيچ‌كدام از ليبرال‌هاى جنسيتى اهميت آن را درك نمى‌كنند و لذا اصرار دارند «جامعه» آن را برعهده گيرد.

گرچه كاهش خانواده‌هاى مبسوط براى انقلاب صنعتى‌[1] حياتى محسوب مى‌شد، امّا بار مادر را سنگين كرد.

بسيارى از جامعه‌شناسان با تعجب به اين نتيجه رسيده‌اند كه معمولًا زندگى زنان خانه‌دار نسبت به زنان و مردان شاغل از تنوع بيشترى برخوردار است. زنان خانه‌دار با چالش‌هاى بيشترى مواجهند و فرصت‌هاى فكرى و گزينه‌هاى بيشترى در اختيار دارند. چالش‌هاى فكرى و اجتماعى نهفته در فعاليت‌هاى زنان [خانه‌دار] بيش از آن چيزى است كه بيشتر نويسندگان آكادميك درك مى‌كنند. هلن لوپاتا[2] در اين زمينه نوشته: «نقش زن خانه‌دار براى او اين فرصت را فراهم مى‌كند تا يك زندگى چند بُعدى را پايه‌ريزى كند و اين فرصت به ندرت با شغل‌هاى ديگر قابل دستيابى است چرا كه آنها انسان را به ساختارهاى سازماندهى شده و اهداف خاصى محدود مى‌كنند.»

[1] -The Industrial Revolution .

[2] -Helen Lopata ..