و كسيدى‌[1] در سال 1985 ميلادى انجام شد، نشان داد: بسيارى از مادران همان الگوى دلبستگى را كه با والدين خود داشته‌اند با فرزندان خود دارند. مين در سال 1988 دريافت اين مسأله در مورد پدران نيز صدق مى‌كند.

امّا همان مطالعات انجام شده توسط مين نتايج اميدوار كننده‌اى هم داشت، مبنى بر اينكه اين دور منفى قابل شكسته شدن است. تعدادى از مادران قادر بودند خاطرات منفى طرد شدن توسط والدين خود را پشت سر گذاشته و يك دلبستگى ايمن با كودكان خود برقرار كنند.

موج سوم پژوهش‌ها مورد نياز است‌

موج سومى از پژوهش‌ها در آينده مورد نياز است. ما بايد درباره عوامل ايجاد كننده دلبستگى ناايمن بيشتر بدانيم. در حالى كه در 50 درصد كودكان تحت مراقبت توسط افرادى غير از مادر در ساعات طولانى دلبستگى ناايمن ايجاد مى‌شود، در 50 درصد ديگر اين اتفاق نمى‌افتد. خود اين كودكان، فضاى مهدكودك آنان، مادران و پدران و خانواده‌هايشان چه خصوصياتى دارند كه به آنها اجازه مى‌دهد شرايط آسيب رساننده را بدون پيامدهاى منفى آن تجربه كنند؟ و اگر در دوران كودكى هيچ پيامدى ظاهر نشود، آيا ممكن است در آينده وقتى اين فرد ازدواج مى‌كند و تشكيل خانواده مى‌دهد، اين پيامدها ظاهر شوند؟

بيش از 50 سال است پزشكان، روانشناسان، روانكاوان و محققان در

[1] -Main ,kaplan and Cassidy ..