ايشان به مهد كودك‌] باشد، روشن‌تر از هر دليل ساختگى كه براى بچه مى‌آوريم- اين‌كه چقدر برايش خوب است با بچه‌هاى همسن و سال خود كارگروهى انجام دهد، چيز ياد بگيرد، پايه‌اش قوى شود و ...- به او منتقل مى‌شود. و حتى بهترين، انسانى‌ترين و خصوصى‌ترين مهدكودك هم نمى‌تواند احساس طردشدنى را كه بچه ناخودآگاه حس مى‌كند، جبران نمايد.»

با اين‌حال تقاضاى متخصصين آموزش كه بچه‌ها زودتر به مدرسه بروند، نياز بچه‌ها به دلبستگى والدين را نديده مى‌گيرد.

آموزش در خانه‌

هم اكنون حداقل 45 تا 50 ايالت آمريكا سياست‌ها يا قوانين خود را تغيير داده‌اند تا با خانواده‌هايى كه دوست دارند مدرسه رفتن فرزند خود را به تأخير بيندازند، مساعدت كنند و ما اميدواريم كه بقيه ايالت‌ها نيز اين مسير را در پيش بگيرند.[1]

در تمام طول تاريخ، خانه در پديد آوردن موفقيت، رفتار [صحيح‌]، اجتماعى شدن و خلاقيت بچه‌ها عالى عمل كرده و اين بى‌دليل نبوده است.

اولًا بايد بپذيريم بچه‌هاى آموزش ديده در خانه، از اين مزيت بهره‌مندند، والدينشان كه واقعاً به ايشان اهميت مى‌دهند، بالاى سرشان‌

[1] - در حال حاضرآموزش در خانه با رعايت شرايط خاصى در تمامى ايالت‌هاى آمريكا قانونى است- مترجم.