هستند. اگر والدين بچه‌هاى مدرسه هم به اندازه‌ى والدين بچه‌هاى در خانه دل‌نگران بچه‌ها بودند، مدارس با اين همه معضل رو به رو نبودند.

دوم اين‌كه در آموزش خانگى چندين برابر بيش از مدرسه به بچه‌ها پاسخ [و توجه نشان‌] داده مى‌شود. جان گودلَد[1] دريافت معلمان مدرسه به‌طور متوسط در هر روز مجموعا هفت دقيقه با دانش‌آموزان حرف شخصى مى‌زنند. هم‌چنين اين احتمال هست كه توجه بيشتر نصيب بچه‌هايى شود كه رفتار بدى دارند. بنابراين هر بچه بيش از يك يا دو واكنش از سوى معلم نمى‌بيند- مگر اين‌كه بازيگوش باشد- درحالى‌كه در آموزش خانگى بچه بيش از صد پاسخ در روز دريافت مى‌كند و الگودهى و واكنش‌هاى بزرگسالان تأثير آموزشى بسيار بزرگى دارد.

سوم اين‌كه تقريباً در هر مطالعه انجام شده، تدريس خصوصى‌[2] مؤثرتر بودن خود را در مقايسه با موقعيت كلاس درس ثابت كرده است.

چهارم اين‌كه قابليت عملى شدن فُرمول اسميت‌سونيان يا يافته‌هاى «مطالعه هشت ساله» (كه در ادامه بدان اشاره خواهد شد) در خانه بسيار بيشتر از يك مدرسه معمولى است.

تمامى ايالاتى كه مطالعات مقايسه‌اى ميان آموزش خانگى و مدرسه صورت داده‌اند، دريافته‌اند بچه‌هاى آموزش ديده در خانه بهتر عمل كرده‌اند. خود ما 31 خانواده را كه به دليل آموزش به فرزندان درخانه به دادگاه فراخوانده شده بودند، مورد مطالعه قرار داديم و كودكان در امتحانات‌

[1] -John Goodlad

[2] -Tutorial situation : آموزش خصوصى به يك يا چند نفر