3- 2- 5. عصمت در بقا و استمرار تاريخى وحى در ميان بشر تا پايان تاريخ.[1]

به اعتقاد مسلمانان، كتاب‌هاى آسمانى نازل شده بر پيامبران پيشين نيز از نظر عصمت در چهار مرحله نخست با قرآن مجيد همتا و همپا هستند؛[2] ليكن مرحله پنجم عصمت (تحريف‌ناپذيرى ابدى در ميان مردم) از اختصاصات قرآن است.

3- 3. معجزه جاويد و سند رسالت؛

پيامبران براى اثبات رسالت خود، معجزه آورده‌اند؛ ليكن كتاب آسمانى آنها، غير از معجزه و سند رسالتشان بوده است.

اما قرآن خود معجزه است؛ يعنى هم كتاب رسالت است و هم برهان صدق آن.

از طرف ديگر اين كتاب معجزه‌اى جاودان و باقى و سندى زنده بر رسالت است كه قرن‌ها و عصرها را در مى‌نوردد و همگان را به تحدّى مى‌طلبد. در حالى كه معجزات پيامبران پيشين، فقط نزد حاضرين مشهود بوده و اثرى از آن باقى نيست و جوامع بشرى از مشاهده آن محرومند.[3]

افزون بر آن كتاب آسمانى اسلام، امتيازات بيشمارى از جهت محتوايى دارد كه بررسى آنها مجالى فراخ‌تر مى‌طلبد.

[1] - فصلت( 41)، آيه 42؛ حجر( 15)، آيه 9، واقعه( 56)، آيه 77

[2] - اين مسئله نشان مى‌دهد كه اعتبار كتب آسمانى و اديان پيشين نزد مسلمانان بسيار بالاتر از آن است كه‌مدعيان پيروى از آن اديان ادعا مى‌كنند. بهترين گواه اين مطلب سخنانى است كه از توماس ميشل درباره عهدين بيان شد

[3] - در رابطه با وجوه اعجاز قرآن بنگريد:

الف. سيد رضا مودب، تأملى در آفاق اعجاز قرآن، نشريه معارف، ش 20 آبان 1384.

ب. حميد رضا شاكرين، پرسش‌ها و پاسخ‌هاى برگزيده( 7)، صص 30- 23، قم: معارف.

ج. سيد ابوالقاسم خويى، مرزهاى اعجاز، ترجمه: جعفر سبحانى؛ تهران: محمدى