اخلاق جنسى‌

فرويد و اتباع وى مدعى هستند كه اخلاق كهن را در امور جنسى بايد واژگون كرد و اخلاق جديدى را جايگزين آن نمود. به عقيده فرويد و اتباع وى، اخلاق جنسى كهن بر اساس محدوديت و ممنوعيت است و آنچه ناراحتى بر سر بشر آمده است از ممنوعيت‌ها و محروميت‌ها و ترسها و وحشت‌هاى ناشى از اين ممنوعيت‌ها كه در ضمير باطن بشر جايگزين گشته آمده است.

برتراند راسل نيز در اخلاق نوينى كه پيشنهاد مى‌كند همين مطلب را اساس قرار مى‌دهد.

او به عقيده خود در زمينه اخلاق جنسى از منطقى دفاع مى‌كند كه در آن احساساتى از قبيل احساس شرم، احساس عفاف و تقوا، غيرت (حسادت از نظر او) و هيچ گونه احساس ديگرى از اين گونه كه وى و امثال او آنها را (تابو) مى‌خوانند وجود نداشته باشد.

معانى و مفاهيمى از قبيل: زشتى، بدى، رسوائى در آن راه نيابد، فقط متكى به عقل و تفكر بوده باشد، محدوديت جنسى را فقط آنقدر مى‌پذيرد كه در مورد ممنوعيت‌هاى غذايى قابل پذيرش است.

وى در كتاب (جهانى كه من مى‌شناسم) در فصل مربوط به اخلاق تابو در پاسخ پرسشى كه از وى مى‌شود به اينكه: (آيا هيچ گونه پند و اندرزى براى كسانى كه بخواهند درباره امور جنسى خط مشى درست و عاقلانه‌اى در پيش گيرند داريد؟) مى‌گويد:

«بالاخره لازم است كه مسأله اخلاق جنسى را هم مانند ساير مسائل مورد بررسى قرار دهيم. اگر از انجام عملى زيانى متوجه ديگران نشود دليلى نداريم كه ارتكاب آن را محكوم كنيم.»[1]

ايشان در پاسخ پرسش ديگر به اينكه: بنا به عقيده شما بايد هتك عصمت را محكوم ساخت ولى شما اعمال منافى عفت معمولى را چناچه خسارتى‌بار نياورد محكوم نمى‌كنيد؛ مى‌گويد: «بله همين‌طور است، ازاله عصمت (بكارت) يك تجاوز جسمى در ميان افراد است، اما اگر با مسائل اعمال منافى عفت مواجه شديم آن وقت بايد موقعيت را در نظر گرفت و ملاحظه كرد در چنين موقعيت حساس دلائلى براى ابراز مخالفت وجود دارد يا نه؟»[2]

[1] - جهانى كه من مى‌شناسم، ص 68.

[2] - همان، ص 69.