يُحِبُ‌الَّذينَ يُقاتِلونَ فى سَبيلِهِ صفّا كَانَّهُم بُنيانٌ مَرصوصُ»[1] خداوند مردمى راكه در راه او مى‌جنگند و مانند ديوارى روئين و فلزى كه هيچ قدرتى نمى‌تواند آنها را از جا بكند و حركت دهد ايستادگى مى‌كنند، دوست دارد. باز در اين زمينه مى‌فرمايد: «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّه وَالَّذينَ مَعَهُ اشدّاءُ عَلَى‌الكُفّارِ رُحَماءُ بَينَهُم»[2] و امثال اين آيات در قرآن زياد است.

(شجاعت) در اسلام يك حقيقت ممدوح است. عزت- يعنى مقامى منيع داشتن- و در آن حد قدرت داشتن كه كسى نتواند انسان را خوار و ذليل كند، در اسلام امرى ممدوح است.

ببينيد قرآن راجع به مقابله با دشمن چه مى‌گويد: «وَاعِدُّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ وَ مِن رِباطِ الخَيلِ تُرهِبونَ بِهِ عَدُوَّ اللّه وَ عَدُوَّ كُم»[3] در مقابل دشمن تا آن حد نهايى قدرتتان، نيرو تهيه كنيد كه دشمن هرگز نتواند به شما طمع ببندد. در آيه ديگرى مى‌فرمايد: «وَقاتِلوا فى سَبيلِ اللّه الَّذينَ يُقاتِلونَكُم وِلا تَعتَدُوا انَّ اللّه لايُحَبُّ المعتَدينَ»[4] با كسانى كه با شما نبرد مى‌كنند به نبرد بپردازيد ولى تجاوز نكنيد. «وَلا تَعتَدوا» يعنى با دشمن هم كه نبرد مى‌كنيد حق و عدالت را هرگز فراموش نكنيد. در تفسير اين آيه گفته‌اند با دشمن كه نبرد مى‌كنيد تا آن وقت ادامه دهيد كه دشمن نبرد را ادامه مى‌دهد. اگر دشمن گفت: (تسليم) و اسلحه را زمين گذاشت، شما ديگر اسلحه بكار نبريد، كه اين اعتداء و تجاوز است.

پيرمردها را نكشيد، بچه‌ها و زنها را نكشيد و متعرض آنها نشويد، به كسى كه از ميدان جنگ بيرون رفته است كارى نداشته باشيد، فقط با كسى كه با شما نبرد مى‌كند در كمال نيرومندى نبرد كنيد. اينها يك سلسله دستورهاست كه در قرآن مجيد هست كه باز هم آياتى شبيه به اين آيات، باز در قرآن وجود دارد.

قدرت در احاديث‌

در اينجا چند حديث براى شما مى‌خوانم تا مشخص شود كه اسلام چگونه جبن و ضعف و ترس را محكوم، و قوت و قدرت را ستايش كرده است. اما آن قوت و قدرتى كه اسلام ستايش مى‌كند هرگز سر از فلسفه نيچه در نمى‌آورد.

[1] - صف، 4.

[2] - فتح، 29.

[3] - انفال، 63.

[4] - بقره، 187.