3- 1- آيت‌اللّه خمينى (رحمه‌الله): بيشترين زمان تحصيل استاد مطهرى در قم در محضر آيت‌اللّه خمينى رحمه‌الله بوده است. وى يك دوره كامل درس خارج را در نزد ايشان خواند. در اين سالها هم زمان منظومه را نيز نزد ايشان شروع كرده و سپس يك دوره طولانى اسفار را از ايشان فرا گرفت.[1] علاوه بر اين دروس رسمى، در كلاس خصوصى عرفان مرحوم آيت‌اللّه خمينى نيز شركت مى‌كرد و پاى ثابت آن درس بود.

4- 1- علامه طباطبايى (رحمه‌الله): استادِ ديگر مطهرى در فلسفه و ظاهرا آخرين استاد وى، سيد محمد حسين طباطبايى تبريزى بود. ايشان فلسفه بوعلى را از علامه طباطبايى كه چند سال بود به قم آمده بود چندان هم شناخته شده نبود، آموخت.[2] و در درس خصوصى ايشان كه بعدها به شكل اصول فلسفه و روش رئاليسم درآمد شركت كرد. او در خلال اين سالها فلسفه الهى و فلسفه مادى را با شوق و شور فراوان و علاقه زايد الوصفى دنبال مى‌كرد.[3]

ميرزا على‌آقا شيرازى،[4] ميرزا مهدى آشتيانى‌[5]، و آقاى نجفى قوچانى‌[6]، از جمله علمايى بودند كه مرحوم مطهرى به نحوى شاگردى ايشان را كرده بود.

از نوشته‌هاى استاد مطهرى برمى‌آيد كه در ميان اساتيد ذكر شده چهار نفر بيش از بقيه تأثيرگذار بودند. اين چهار نفر عبارتند از: آيت‌اللّه بروجردى‌[7]، ميرزا على آقاشيرازى، علامه‌

[1] - تازه با حكمت اسلامى آشنا شده بودم و آن را نزد استادى كه برخلاف اكثريت قريب به اتفاق مدعيان و مدرسان اين رشته، صرفا داراى يك سلسله محفوظات‌بود، بلكه الهيات‌اسلامى را واقعا چشيده و عميق‌ترين انديشه‌هاى آن را دريافته بود و با شيرين‌ترين بيان، آنها را بازگو مى‌كرد، آموختم. عدل الهى، ص 113

[2] - علل گرايش به ماديگرى، ص 10- 9.

[3] - همان، ص 12.

[4] - استاد مطهرى در آثارش از ايشان به عنوان« يادگار سلف صالح و از بزرگترين مردانى كه در عصر خود ديده» ياد كرده است. هم اوست كه مطهرى را با نهج‌البلاغه آشنا ساخت. عدل الهى، ص 250.

[5] - مرحوم مطهرى در كتاب« امدادهاى غيبى در زندگى بشر»، ص 163، از ايشان به عنوان استاد بزرگوار ما» ياد كرده است، اما به طور دقيق معلوم نيست كه چه درسى و چند سال در نزد ايشان شاگردى كرده‌اند.

[6] - ر. ك به: بر فراز انديشه( روايتى از جلوه استادى شهيد مطهرى در دانشگاه)، على تاجدينى، تهران، پژوهشكده فرهنگ و معارف، 1382.

[7]- آقاى مطهرى مى‌فرمود:« به روش فقاهت ايشان ايمان دارم و معتقدم كه بايد تعقيب و تكميل شود» تكامل اجتماعى انسان، ص 196.