كه شرح آنها واقعاً از ظرفيت اين گفتار خارج است و فقط به ذكر بعضى از آنها مى‌پردازيم. (1) ايمان به معاد باعث تعالى دادن به اهداف انسان و عدم محدوديت انسان به اهداف پست دنيوى و ماديات مى‌شود. (2) ايمان به معاد باعث نفى پوچى و بيهودگى از انسان مى‌شود. امروز اگر عده‌اى در غرب دچار پوچى و نيهيليسم مى‌شوند به علت بى‌اعتقادى به معاد و روز جزا و خداوند است. (3) باعث تحكيم استقامت و قدرت اراده انسان در برابر مشكلات زندگى و تجاوز ظالمان مى‌شود. امروز استقامت و قدرت اراده مردم لبنان و فلسطين در برابر تجاوزات رژيم غاصب صهيونيستى و انجام عمليات شهادت طلبانه به دليل همين است. تأمل كنيد و ببينيد مگر انتظار ما از آموزشگاه و مدرسه و دانشگاه و تربيت خانوادگى و مذهبى و ملى چيست؟ آيا جز اين است كه ملتى و جوانانى تربيت كنيم كه در مقابل ابرقدرتها و اسرائيل مقاومت كنند؟! جوانان عضو گروه‌هاى استشهادى و شهادت طلب فلسطين و لبنان آيا چنين نيستند؟ (4) باعث جهت دادن به معناى شكست و پيروزى مى‌شود. مؤمن پيروزى را در انجام تكليف و شكست را در عدم انجام تكليف مى‌داند. حتى اگر در ظاهر پيروز شود و يا شكست بخورد و اين بينش را به دليل عقيده به جهان آخرت و عقبى دارد. قرآن اين بينش را به ما ياد داده است كه «احدى‌الحسنيين» را متذكر شده است. به عبارت ديگر، به تعبير قرآن كريم براى مؤمن كه تكليف، يعنى دستور مربى اول (خداوند) را اجرا مى‌كند، يكى از دو پيروزى و فوز به‌