تا اينجا امام هدف تربيت كه «عبد خدا شدن» است و بى‌نيازى از مردم و نفى عبوديت ديگران محصول آنست، ياد مى‌كنند. چرا؟ راه رسيدن به اين هدف چيست؟ طبق فرمايش امام (ع) مهمترين راه نيل به اين هدف، شناخت خدا است. شناخت خدا از چه طريقى امكان پذير و عملى است؟ همين سؤال را مردى از امام حسين (ع) پرسيد و ايشان در پاسخ فرمودند: «شناخت خدا، عبارت از شناخت امام هر عصر مى‌باشد كه اطاعتش بر آنها واجب است.» (رى شهرى، فلسفه امامت، ص 26). بنابراين، طبق فرمايش امام حسين (ع) راه ائمه كه مربيان بشرند، راه خدا است و راه رسيدن به غايت نهايى تربيت است. پيامبر اكرم (ص) نيز در حديث معروف خود كه اهلبيت خود را به كشتى نوح تشبيه كردند مى‌فرمايند: هر كس سوار بر كشتى اهلبيت شد نجات پيدا كرد وگرنه غرق خواهدشد. بنابراين، يكى از ويژگى‌هاى مهم تعليم و تربيت اسلامى داشتن «الگوهاى مجسم تربيتى» است كه همانا امامان بزرگوار شيعه و پيامبر (ع) باشند. يعنى نه مربيان و معلمان و والدين و نه متعلمين و متربيان در كشور و جامعه اسلامى مستأصل نمى‌مانند كه چه كنند و راه تربيت چيست. راه تربيت همان است كه امامان پيمودند و عمل كردند. روش برخورد با كودكان همان است كه پيامبر (ص) داشتند و روش برخورد با جوانان همان است كه پيامبر (ص) و ائمه (س) داشتند.

ويژگى ديگر نظام تعليم و تربيت اسلامى، ايمان به معاد و روز قيامت و زندگى دوباره است كه همين ايمان و اعتقاد قلبى آثار تربيتى فراوانى دارد