به گونه‌اى تربيت مى‌كند كه داراى چنين روحيه‌اى باشد چرا كه فقط و فقط در نظام تعليم و تربيت اسلامى است كه از «خداوند»، يعنى كمال مطلق و جامع تمام كمالات، به عنوان مربى اول و مربى على الاطلاق ياد مى‌شود و قرآن نيز مى‌فرمايد «ربّ العالمين‌».

فراز هفدهم‌

(اللّهمّ اسلك بى الطّريقة المثلى و اجعلنى على ملّتك اموت و احيى.)

«خدايا مرا به بهترين راه ببر و چنانم گردان كه بر دين تو بميرم و زنده گردم.»

راه مَثلى‌

مُثلى صفت مونث «امْثَلْ» است و به معناى افضل و اشرف است. (قريشى، على‌اكبر، قاموس قرآن، ج 6، ص 235) خوب در اينجا باز امام خواسته متعالى خود را مطرح مى‌كنند و خواهان بهترين و شريف‌ترين راه تربيتى است كه انسان را به مقصد يعنى «خداوند» برساند. خوب حالا بهترين راه رسيدن به خداوند چيست؟ آنچه كه از اظهارات به دست مى‌آيد، بهترين راه، تمسك به ريسمان خداوند كه همان ائمه بزرگوار (س) و سيره آنها و تقليد و تأسى از راه و روش و آرمان آنهاست. به فرمايش امام حسين (ع) توجه كنيد: «اى مردم، خداوند نيافريد مردم را مگر آنكه او را بشناسند و هنگامى كه شناختند او را پرستش كنند و با پرستش او از پرستش ديگران بى‌نياز شوند».