علامه پژوهشگر، على احمدى مى‌گويد:

اضافه مى‌كنم، مصاحبت و همنشينى با بزرگان، اثر روحى عظيمى بر انسان دارد؛ كسى كه با بزرگى معاشرت كند و با شخصيت عظيمى مصاحبت داشته باشد، آن قدر از نورش بر او مى‌تابد و چنان عطر معنوى‌اش او را در برمى‌گيرد كه موجب غناى نفس و تعالى ذات است.

احاديث فراوانى كه درباره معاشرت و انتخاب دوست وارد شده، بر اين معنا اشاره دارد. امير المؤمنين عليه السّلام در خطبه قاصعه در مورد همنشينى و مصاحبت خود با پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله مى‌فرمايد:

«و لقد كنت اتبعه اتباع الفصيل اثر امّه، يرفع لى فى كل يوم من اخلاقه علما و يأمرنى بالاقتداء ....»[1]

اضافه مى‌كنم: رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله نحله ارزشمندى به حسنين عليهما السّلام عطا كرد، آن‌گاه كه فرمود: «اما الحسن فان له هيبتى و سؤددى و أما الحسين فله جودى و شجاعتى‌[2]؛ هيبت و سيادت من از براى حسن است، و بخشش و شجاعتم از آن حسين.»

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و آينده امت اسلامى‌

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله مسئوليت هدايت و سرپرستى امت را بر عهده دارد و مسئول‌

[1] -« من همچون سايه‌اى به دنبال آن حضرت حركت مى‌كردم و او هر روز نكته‌اى تازه از اخلاق نيك براى من آشكار مى‌ساخت و مرا فرمان مى‌داد كه به او اقتدا كنم».( نهج البلاغه، خطبه 190).

[2] - ر. ك: روضة الواعظين؛ كفاية الطالب، ص 277؛ حلية الاولياء؛ تهذيب تاريخ ابن عساكر، ج 4، ص 214؛ كشف الغمه، ص 154؛ ينابيع الموده، ص 259؛ بحار الانوار( نقل از: قرب الاسناد)؛ اسعاف الراغبين در پاورقى نور الابصار، ص 116 .... هنگامى كه اين بحث را بر علامه احمدى عرضه كردم، در حاشيه، اين منابع را نوشت.