در قيد حيات است، هيچ‌گونه تحركى نداشته باشند.[1]

امام حسن عليه السّلام خودش هم صلح با معاويه را از هزار ماه بهتر مى‌دانست. يك بار كه از حضرت درباره علت صلح سؤال شد، فرمود:

«لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ.»[2]

اين دفاع از صلح امام حسن عليه السّلام تنها براى اين بود كه امويان و شخص معاويه را رسوا كرد و او را وادار ساخت تا اهداف شوم خود را علنى كند، و نيز فرصت نابودى اسلام و از بين بردن اهل بيت و شيعيان را از امويان گرفت و راه را براى قيام و انقلاب امام حسين عليه السّلام و نابودى حكومت پليد امويان و محو آن از صفحه روزگار براى هميشه هموار كرد.[3]

مواضع مهم‌

مواردى از تأكيدات و تصريحات امام حسن عليه السّلام مبنى بر اين كه وى فرزند پيغمبر است و از اهل بيت او- كه خدا طاعتشان را واجب كرده-، بيان شد. امام حسن عليه السّلام با اين تصريحات مى‌خواست توطئه شوم و پليد دشمنان اهل بيت را خنثى سازد و مسأله امامت و اهل بيت عليهم السّلام را در وجدان و شعور امت مسلمان زنده نگه دارد.

از موارد ديگر، وصيت امام حسن عليه السّلام است كه در آن فرمود وى را در كنار جدّ بزرگوارش دفن كنند. هر چند امام- همان‌طور كه خود در همين وصيت اشاره كرده و حوادث آينده او را تصديق كرد[4]- كاملا مى‌دانست كه عايشه و بنى اميه‌

[1] - همان، ص 222.

[2] - آل ياسين، الامام الحسن بن على عليهما السّلام، ص 149.

[3] - اخبار الطوال، ص 220 و 221؛ بحار الانوار، ج 44، ص 2.

[4] - ر. ك: بحار الانوار، ج 44، ص 141- 143 و 151- 156،( نقل از: عيون المعجزات، معتزلى، كافى، علل الشرائع، امالى مفيد، الخرائج و الجرائح و ديگران)؛ فتوح ابن اعثم، ج 4، ص 207 و 208؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 44؛ امالى طوسى، ج 1، ص 161؛ علل الشرائع، ج 1، ص 225؛ الخرائج و الجرائح، ص 223؛ تذكرة الخواص، ص 213؛ مقاتل الطالبيين، ص 74 و 75؛ اخبار الطوال، ص 221؛ شرح نهج البلاغه، ج 16، ص 14 و 15 و 50- 51؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 225؛ ابن حمّاد، الفتن، ص 40؛ تهذيب تاريخ، ج 4، ص 229 و 230؛ الجوهرة فى نسب الامام على و آله، ص 32؛ وفاء الوفاء، ج 2، ص 48؛ آل ياسين، صلح الحسن، ص 32؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 187؛ مقتل خوارزمى، ج 1، ص 139؛ كشف الغمه اربلى، ج 2، ص 211 و 212؛ ارشاد مفيد، ص 212 و 213؛ ح حلم اهل البيت الامام الحسن بن على، ص 252؛ ذخائر العقبى، ص 142؛ اثبات الوصيه، ص 160؛ الاستيعاب در پاورقى الاصابه، ج 1، ص 377؛ انصاب الاشراف، ج 3، ص 61- 65،( نقل از: تاريخ ابن عساكر، ج 12، ص 63 و نيز ج 4، ص 99)؛ و از اثبات الهداة، ج 5، ص 170؛ از اصول كافى، ج 1، ص 304 و از الخرائج و از نظم درر السمطين، ص 203؛ الغدير، ج 11، ص 14؛ انساب الاشراف، ج 3، ص 61.