اما شافعى نبيد را چون خمر مى‌داند و ريختن آن را موجب غرامت نمى- شمارد.

دليل حرمت نبيد حديث نبوى است كه مى‌گويد: شراب خود حرام است و نيز هر آشاميدنى مست‌كننده‌[1]. و از عمر (رض) روايت شده كه بر بالاى منبر رسول خدا گفت: اى مردم، خمر حرام گرديد و آن از پنج چيز است: انگور، خرما، گندم، جو و مويز.

شراب خرد را مى‌پوشاند، و رسول خدا شرابخوار را ده بار لعنت كرد. علما گفته‌اند: فروش عصير از كسى كه شراب مى‌سازد نيز در اين امر داخل است. شافعى گويد: مكروه است اما بى‌شك اعانت بر گناه و شبيه فروختن سلاح به راهزنان و كافران حربى و كافران ذمى است.

پس بر محتسب است كه قراين حال را معتبر شمارد و از تظاهر به شراب بازدارد و زجر كند، اما شراب را بيرون نريزد مگر آنكه حاكم مجتهدى بدان فرمان دهد كه در اين صورت اگر محاكمه شود غرامتى بدو تعلق نمى‌گيرد.

ابزار لهو و لعب و بازيهاى حرام‌

اما وسايل سرگرمى و بازيهاى حرام مانند نى و تنبور و عود و چنگ و نظاير آنها اگر آشكار شود محتسب بايد آنها را از هم باز كند تا آنكه به صورت چوبى قابل استفاده درآيد و آشكاركننده را تأديب كند، اما آن آلات را نشكند مگر اينكه بعد از بازكردن نيز قابل استفاده نباشد. فروش اين آلات نيز روا نيست.

اسباب بازى كه در آن قصد معصيت نباشد و دايگان و مادران در تربيت فرزندان از آنها استفاده كنند گناه نيست، زيرا داخل در امر «تدبير» است مانند عكس جانداران و شبيه بت‌ها. و روا و ناروا بودن آنها هر دو ممكن‌

[1]- قوله( ص):« حرمت الخمرة لعينها و المسكر من كل شراب».