و بايد در نظافت دكان و بدن و جامه‌اش بكوشد.

بر محتسب است كه شب و روز غفلتا دكانهاى آنان را بازرسى كند و اگر خمى سرگشاده يا كوزه‌اى كثيف ببيند، يا مشاهده كند كه آب دريا را به آب چاه مى‌آميزد تأديبش كند و آبها را بيرون ريزد و دكانش را ببندد تا ديگران پند گيرند.

مسافرانى كه آبهاى مختلف را ديده و آشاميده‌اند بر اين معنى اتفاق دارند كه آبى بهتر از آب نيل نيست و به گفته بعضى سبكتر از آب فرات است.

بر محتسب است كه بر سقايانى كه به مشك و دلو آب مى‌فروشند مردى امين برگمارد تا در ساختن مشك فقط پوستى كه با صمغ عربى‌[1] كاملا دباغى شده و مدتى مانده باشد به كار برند و مواد ديگرى كه آب يعنى ماده زندگى را حفظ مى‌كند استعمال نكنند و نيز پوست استر و پوست كثيف و نيز آستر مشكهاى مستعمل به كار نبرند. و قربه (نوعى مشك) را جز با چرم مصرى يا سلفه (؟) يمانى نسازند.

محتسب بايد سقايان و صاحبان مشك را فرمان دهد كه چون به رودخانه درآيند از جاهاى كثيف دور شوند و آنگاه آب بردارند، و اجازه ندهد كه از جاهاى نزديك به ساحل كه آبشخور است يا نزديك مجراى حمام است آب بردارند، بلكه بالاتر روند.

اگر سقايى مشك تازه‌اى داشته باشد بايد مدتى به استخرهاى آسياب و جايگاه روغنگيرى و مانند آنها آب ببرد و به وسيله آن آب آشاميدنى نفروشد، زيرا به سبب دباغت و داشتن قطران مزه و رنگ و بوى آن متغير مى‌شود. اما چون تغير زايل شد محتسب اجازه دهد كه آب آشاميدنى بفروشد.

سقايان بايد در گردن ستوران زنگ و پاره‌هاى آهن و مس ببندند تا به‌

[1]- متن: القرظ اليمانى. ر ك: به حاشيه صفحه 221( باب 63)