و معمولا آن را بر دكه محتسب آويزند تا مردم ببينند و دلهاى تباهكاران بلرزد و اهل تدليس بترسند و از تزوير ابا كنند.

اگر زناكارى بكر (مرد زن ناگرفته) را نزد محتسب بياورند بايد او را صد تازيانه در ملأ عام بزند، چنانكه خداوند فرمود: «گروهى از مؤمنان بايد ناظر عقوبت زناكاران باشند»[1] و اين كيفر در مورد كسى است كه بالغ و عاقل و مختار باشد، خواه مسلمان باشد يا ذمى يا مرتد.

مرد به هنگام حد يا تعزير بايد ايستاده باشد و دراز نكشد و صورت و سر و فرج و خاصره و ساير جاهايى كه خطر هلاك دارد بايد از ضرب مصون باشد و نبايد برهنه‌اش كنند بلكه پيراهنى بر تن داشته باشد و اگر جامه حشودار[2] يا كركى پوشيده باشد درمى‌آورند تا مانع ضرب نباشد. ضرب شلاق بايد به وسيله مردان انجام گيرد و موجب زخمى كه ايجاد خون‌ريزى كند نباشد، اما زن را به حال نشسته و با ازار بايد شلاق زد و جامه‌هاى خود را نيز بر تن داشته باشد تا تنش پوشيده ماند.

گفتيم كه كيفر مرد زناكار اگر بكر باشد صد تازيانه است ليكن اگر متأهل باشد عقوبتش سنگسار كردن است.

چون بخواهند زناكار را با ثبوت زنا رجم كنند بايد چاهى بكنند و او را در وسط چاه قرار دهند تا نگريزد و اگر بگريزد بگيرند و سنگسار كنند تا بميرد. اما اگر زناكار خود اقرار كرده باشد و بخواهند رجم كنند حفر چاه لازم نيست و اگر بگريزد دنبالش نمى‌كنند.

زن باردار را نمى‌توان حد زد مگر پس از وضع حمل، به شرط آنكه براى بچه‌اش زن شيردهنده‌اى پيدا شود.

[1]- قوله تعالى:\i« وَ لْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ»\E.( قرآن سوره 24« نور» آيه 2).

[2]- متن: محشوة، مى‌توان لايى‌دار معنى كرد و آن جامه‌اى است كه ميان آستر و ابره آن پنبه يا پشم يا پارچه قرار مى‌دهند.